De hedendaagsche schriftcritiek in haar bedenkelijke strekking voor des levenden Gods - pagina 34

!

34

dergenade

Arminius tegen desouvereiniteit

Immers het

streed.

loo-

.chenen der profetie waarop anders berust het dan op een loochenen van Gods

Wat

onwrikbaar decreet?

het humaniseeren der inspiratie anders dan

is

g r a t i a,

een nogmaals ingaan tegen een

haar doel

feilt in

De

3*^.

in

de

a-ofia.

der wereld

geschiedenis

rusten

de

eer

die als

i

rresis t

b

i

s

i 1 i

nooit

,

?

tot

poogt steeds het rechtstreeksche werk

„God" ganschelijk daaruit verdween.

factor

Gods

kleiner afmetingen te herleiden en kan niet

al

dus ook de Schrift, die juist tegen

uitwisschen van Gods

dit

Zoo moest

Naam haar

getuigenis in de schaal legt, wel zoolang gedistilleerd, tot de schepping in

een

Darwinistische evolutie overging

wierd

heid

onmerkbare

in een

spiratie

en

;

En

40 de

dienst te doen

om

dagen op

uit,

eerzame

godsdienstvormen

dit

was,

éénzelfde

is

God

profaan

is,

er bovenal in

onze

niet kennen, als zeer

met

categorie

den

beginsel, dat er

dwong en dwingt

gods-

geen

daartoe.

moest natuurlijk geheel de Schriftstudie, vooral des Ouden

„godsdienst"

een

is

her-

het volk dat nog gelooft.

Haar wijsgeerig

en

heilig

Immers

Testaments, omverwerpen. voortaan

bij

er steeds, en

onder

saam brengen.

dienst van Jezus

de in-

derwijs eenzijdig op den

de afgoderijen der natiën die

scheidsmuur tusschen

Maar ook

was

wereld

der

a-ofia.

humanus

;

ziel

den Auctor primarius geen hooger eere

leste voor

bleef dan als reclame

het wonder wegschool

aanraking van een dés onbewuste

ten slotte de auctor

voorgrond trad, dat ten

;

op

critiek

reeds die enkele naamsomzetting

om

noemen, wat niets dan godtergende afgoderij

te

dat

Oud- Verbond, waardoor heel haar wereld-

En

kwam men

beschouwing geoordeeld

ligt.

dan de Schrift het

ook Iraëls godsdienstige ontwikkeling met die der

heidenen de

van wat

Zoo de

uit

edeler

eenzelfden

wat zeg

ge dus

philosophie

leiden,

om

om

om, heel anders

om

„Deus-homo"

langs alle paden den

met

ijzeren consequentie toe

weg

te

werpen,

in

moest óf,

waar

zoolang de legkaart dier Schrift uit een te nemen

in, die

te leggen, tot ten leste

valsche hypothese van de

Maar zoo tast ge dan ook

zijn adelbrief verscheurt,

kostelijkste aller rozen laf

toe,

van wat Jezus' beleed

te zetten, er

weer anders in elkaar

zegel had gewaarmerkt.

óf

ik,

óf heel de Schriftuur met minachtig

tegen haar beginsel

dan

M. H! hoe deze onweerstaanbare geestesdrang van

piëteit hiervan afhield,

en

er

wortel te laten opschieten, en ten slotte zelfs

onzer eeuw,

den „Homo-deus"

zoo

volken te laten meewerken aan de constitueering

afgodische

Israël,

ziet

leert,

die,

in stee

van

dit

óók

die Schrift, vlak

(Tofix roü Mo-fiou

niet

ruwe uitbladeren van deze

van Saron met hand en hand tegen

óf onnadenkend genoeg

is,

om

zich

met haar

minder hoe elk theoloog

door

dit

Schrift te zelf laten meêsleepen en het te vergoelijken

te gaan, zelf

humaniseeren der bij

het

gemeen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen