Tractaat van de reformatie der Kerken - pagina 216

VAN DE REFORMATIEN DIE TOT STAND KWAMEN.

190

en huiselijke wetten, door ieder er op wordt gewezen, dat we verkeerd zouden doen, met geheel deze reeks van wetten (al staan ze ook in de Heilige Schrift)voor in letterlijken zin nog voor ons verbindend te verklaren; en men er op aandringt, dat bij alle deze wetten tusschen

hun leidende gedachte en speciale uitwerking, en evenzoo tusschen hun zedelijke en ceremonieele strekking zal onderscheiden worden i), zoo ook eischt heilig beleid, dat men bij deze reformatiën der Heilige Schrift zich wel afvrage: welke bestanddeelen van deze reformatiën saamhingen met Israëls eigenaardigen toestand als openbaringsvolk, andere bestanddeelen een

welke

en

—

om

voorts

draging

Op

alleen

al

voor

laatste

dit

g

e

meen

karakter droegen,

ons zelven als regel van ge-

te kiezen.

elementen

vier

in

deze reformatiën der Heilige Schrift dient

met name gewezen.

hier

Tijdens de bijzondere openbaring nog

i».

voortduurde, ontvingen

sommige mannen Gods een rechtstreeksche mededeeling, aanwijzing oproeping

en

uit

den hemel,

en oproeping thans aan

in

een zin waarin zulk een aanwijzing

niemand

meer ten deel

valt.

den Israëlietischen volksstaat was de wetgeving van rechtstreeks goddelijken oorsprong, zoodat overtreding der wet, zelfs in het kleine, als zonde in absoluten zin gold, terwijl thans de kerkelijke reglementen hun oorsprong aan menschelijk inzicht danken en dus In

2^.

dat

absoluut

karakter missen.

In Israël was de koning niet een bloot burgerlijk, maar evenzeer een kerkelijk persoon, die als drager van het Messiaansche beeld 3".

even goed als de priester of profeet, een ambt in de kerk bezat. Ook dit is nu weggevallen, overmits Jezus nu zelf Koning in zijn kerk is. die men uit, het optreden van David en Savan Josia, Johaz en Hiskia voor onze Overheid wil afleiden, gaat dus mank.

Alle gevolgtrekking,

lomo,

En

men het bloed der afgodische ketters, gelijk stroomen vergieten en ook tegen de dwaalleeraars de doodstraf aanwenden, zoo dikwijls God de Heere, gelijk aan Elia en Mozes, hiertoe rechtstreekschen last gaf. Het theocratisch karakter 4.

In Israël kon

Elia deed,

der

bij

wetten

digde

ze

maakte deze absolute

tevens.

Nu

straffen

noodwendig en rechtvaar-

daarentegen, nu én deze rechtstreeksche wet-

geving, én deze rechtstreeksche last beiden ontbreken, zou navolging

van

Elia's

rechtigheid

I)

handelwijs

tegen de Baaispriesters een gruwel der onge-

zijn.

Cf. Junius, de observatione legis mosaicae,

in.

ed. Amst.

1882,

p.

336—392.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen