Plancius-rede - pagina 20

16 onder ons voor u geleeden, dat toch zoo bovenmatige hulde u niet verbijsteren, zoo

En

mocht.

ontstoken Avierook u niet bedwelmen

rijk

het was ons stoffe van dank, toen

den van zooveel toejuiching u

maar

zelven geen eere nemende,

we ook

te

mid-

even eenvoudig vonden,

altoos

eere eischende voor

alle

uw

God.

Neen,

dut

nog,

om

u

aan

wij

dit

gevoel dat

ons

uw

zeggen, wat zoeten troost

te

zoo luide

bezielt

was meer om ons zelven dan om

lucht gaven, het

u, of' liever

heerlijk optreden

ons te midden onzer eigen nationale toestanden geschonken had.

immers ge hoordet het ook wel

Och,

en in ons eigen midden u, hoeveel

kwam

in

wat

missen,

Helaas,

een

donkere Avolk,

uw

kracht

zijn niet één.

Avij

Er hangt over ons

daardoor vooral dat wij zoo

uitmaakt, een ongedeeld volksbesef.

Diep veeleer

snijdt de scheur der partij-

schappen door den bodem van ons volksleven, en wille staat de ééne zoon

maar

te

al

hen

principieel zich kanten tegen

maar ook onder hen

belijden, is de tegenstelling

van

zij,

éénzelfde vaderland en

elkander

over klaag

?

die dien die

Naam

Eénigen

den

Eénen

nog

Christus

soms schier even scherp geteekend.

in

de zonen van éénzelfde belijdenis

geweer.

het

ik dien strijd

en alle plooien glad strijken?

o.

En waarom

ik daar

nu

dan plotseling zou willen opheffen

Voorwaar

niet,

Mannen-broeders,

want waar de tegenstelling der beginselen eenmaal sproken, daar moet de strijd aanvaard, daar

weken,

En ge

die Jezus voorbijgaan,

kwartier geven, en uit plichtsbesef staan de zonen

tegenover

Of

des beginsels

tegen het andere volkskind over.

scherp,

Men kan geen

om

van hetzelfde vaderland schrap en vaak

merktet het ook wel, niet alleen dat

liefhebben,

verre landen,

erve aan ons onvermengd geluk schort

er op deze

en aan onze onverdeelde vreugde hapert. volksbestaan

uw

de reuke er van wel reeds tot

mag

hij

uitge-

is

niet ont-

daar ware terugdeinzen uit zucht naar valschen vrede

laf.

Maar

ook

te

al cijfer ik

dus het noodwendige van zulk een

midden onzer feestvreugde

niet weg, toch

mag

strijd,

hij,

die

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen