Tractaat van de reformatie der kerken - pagina 47

HOE DE KERKEN GEDEELD EN TOCH EEN

ZIJN.

nooit anders dan gedeeld en gebrekkig. Gedeeld door

33

den

tijd, naar-

dien de uitverkorenen van deze eeuw geen gemeenschap der heiligen

kunnen zoomin met de uitverkorenen uit Augustinus' dagen met de uitverkorenen van over drie of meer eeuwen. Maar ook gedeeld naar plaats, omdat de geloovigen, naar de beperktheid van hun natuur, duurzaam slechts met dezulken gemeenschap der heiligen kunnen oefenen die met hen in een zelfde plaats wonen. Deze indeeling naar tijd regelt God de Heere rechtstreeks zelf door de tijdsbepaling van ieders geboorte en sterven „bescheiden hebbende de tijden te voren verordend" (Hand. 17 26), maar deze indeeling

•oefenen als

,

,

:

middellijk door de geloovigen. Niet zoo echter daarbij naar willekeur konden splitsen of saam-

naar plaats niet dan alsof de geloovigen

voegen, maar met dien verstande, dat ze daarbij gebonden zijn én aan „de bepalingen van hun woninge gelijk God die bescheiden heeft" ,

(Hand.

17

:

Christi nooit

God zijn

26) én aan den drang tot eenheid die van het lichaam is

weg

te

denken.

heeft de bepalingen van ieders

voorzienig

Bestuur

,

woning gemaakt, en het

is

door

dat de grenzen der landen bepaald en de

afscheidingen van steden en dorpen ontstaan

zijn.

Het

is

alzoo één en

dezelfde God, die eenerzijds het leven van landen en volken, van steden

en dorpen leidt, en die anderzijds zijn kerk formeert en in stand houdt. Beide levenskringen staan uit dien hoofde, zonder saam te vallen, met elkander in betrekking; en het is aan den Middelaar dat gegeven is èn het koningschap over de ker k èn a lle macht over landen en na_tiën^

steden en vlekken.

Met west

het onderscheid van volk en volk, van land en land, van ge-

en

van dorp en dorp heeft de geloovige bij kerkis het ééne lichaam van Christus, dat in onderscheiden landen onderscheidenlijk, in verschillende gewesten en streken op verschillende wijze, en ook in naast elkander liggende dorpen en steden zich toch weer op zelfstandigen voet, openbaart. Zoo min de eigenaardigheid van elke plaatselijke kerk, als de band die haar met kerken uit dezelfde streek, en deze weer met de kerken van hetzelfde gewest, en deze weer met de kerken van hetzelfde land te saam bindt, mag door de geloovigen bij hun formatie der kerk uit het oog verloren. De ordinantie van Gods voorzienig bestek en bestel deelt de kerk in plaatselijke en gewestelijke en nationale kerken, maar ook de eenheid van het lichaam Christi houdt deze onderscheidene deelen in organisch verband saam.

formatie

gewest,

dus

wel

ja

terdege te rekenen. Het

Zóó saam zelfs, dat de kerk van het eene land zich er steeds bewust van hebbe te blijven, dat ze alleen met de kerken in andere landen d e

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen