Contra-memorie in zake het Amsterdamsch conflict - pagina 59

§17. TWEEËRLEI METHODE TOT

.STUITING

VAN HET 310DERN1SJIE.

57

Alleen op geesis in art. 41 niet de minste sprake. werkt de Kerkelijke censuur oHf/chiiidi'rd door. En het eenige wat art. 41 bepaalde, was uitsluitend de mate en wijze waarop aan deze KerlcéTijke censuur van het geestelijk terrein óók kracht en werking zou worden toegekend op het geheel vrije terrein van het l^eheer. Resultaat van nader onderzoek is derhalve, dat de Kerkeraad in 1875 het ontwerp-Kuyper begroef, de voorstellen van Dr. Van Ronkel aannam, en onder leiding, niet van Dr. Kuyper, maar van Dr. Van Ronkel, het En dat toen het Classicaal Bestuur, wel Classicaal Bestuur weerstond. verre van Dr. Van Ronkel of zijn medestanders te schorsen, zelfs niet Kerkelijke censuur

telijk terrein

eens het gevallen besluit jwofjde te vernietigen, maar zich bepaalde tot eene zachte waarschuwing, en in al het gebeurde gansch geen oorzaak vond, om aan Dr. Van Ronkel in LS81 niet te verleeuen het meest eervol ontslao-.

§17. Tweeërlei methode tot stiiHinfj

vau

het Moclernisme.

Op blz. 9 van de Classicale Memorie wordt gewezen op tweeërlei methode, die in de Classis Amsterdam bij de bestrijding van het Modernisme wierd toegepast. Eenerzijds die van het Classicaal Bestuur, hetwelk niets liever wenschte dan „om langs den weg des rechts, gelijk de Reglementen dien aanwezen", het Modernisme ten val te brengen; en anderzijds die van den Kerkeraad van Amsterdam die, naar het zeggen der Classicale Memorie „eigendunkelijk" te werk ging en zichzelf door eigenmachtig handelen uit de klem trachtte te redden. Het is hier de plaats niet, om Slechts zij aanbreedvoerig bij deze tweeërlei gedragslijn stil te staan. gemerkt, dat de Kerkeraad steeds wUlekeiir zag in elke poging, om wel het Coniessioneele slandpunl, maar niet eene scher[) belijnde Co/i/m/e te handhaven dat de Kerkeraad nooit begreep hoe men, in afwachting van dingen die komen zouden, inmiddels lef/en zijn overtuiging kon handelen; en dat de Kerkeraad, met het onomstootelijk feit voor oogen, dat de procedures tegen de leervrijheid, zonder eenige uitzondering, alle zonder resultaat waren gebleven, geen vrijheid vond, om wat hem, evengoed als het Classicaal Bestuur, een kwaad scheen, ongehinderd in zijne Gemeente te laten voortkankeren. Toch behoort met het oog op de houding van het Classicaal Bestuur hiervan nog iets meer gezegd. Dit Bestuur doet het namelijk voorkomen, als hadde het, o, zoo gaarne het Modernisme in de Kerk van Amsterdam uitgeroeid, l^ijaldien het door den Kerkeraad maar in staat ware gesteld, om zulk een tucht uit te oefenen. Hierop nu is tweeërlei aan te merken, waardoor op den zedelijken ernst van dit Classicale beweren wel iets Avordt afgedongen. ,We konden de Modernen niet vervolgen", klaagt het Classicaal en zie, art. 5 van Bestuur, „want gij, Kerkeraad, zondt geen klachten in !"' het Regl. r. Kerk. Opz. en Tuclil spreekt duidelijk uit, dat het Classicaal Bestuur „ook zonder ingekomen klaehC' bevoegd en gehouden was tot handelen. „Onverschillig'", zoo luidt daar toch het slot van dit artikel, „of zij van zoodanige verkeerdheden door een ingediende klacht, of op eenige andere ivijze kemiisse bekomen hebben.''^ De geschiedenis der jongste ,

,

;

—

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen