Uit de diepte - pagina 663

!

;

657 beuren wanneer men ons het heil des Heeren komt boodschappen dat het eerder wrevel bij ons wekt, dan verheuging dat het harte zich eerder nog meer toesluit, dan dat het zich, gelijk de bloem voor de opgaande zon, zou openen. Wat werd hier eigenlijk de Geest des Heeren bedroefd! Tot de Emmaüsgangers zeide de Heere: »o Onverstandigen en tragen van harte, om te gelooven al hetgeen de profeten gesproken hebben !" Maar wat moest de Heere wel niet tot Thomas zeggen, nu hij, na 't gezelschap der jongeren ontweken te hebben om de moedeloosheid over hem te laten heerschen, nog weigerde te deelen in den buit, waarvan ze hem wilden mededeelen, en zijn hart nog toesloot voor de waarheid, die de Heere hem door een tiental monden eenstemmig deed verkondigen ? Wat was het ook een zonde tegen de broederen! De liefde drong hen tot hem; en wat was de ontvangst koud! leugenaars waren, of opgewonden men't Was, alsof ze allen schen, die zich maar al te gemakkelijk lieten troosten, 't Was eene miskenning van de broederen. Welk een pi.jn die hy hunner ziele aandeed! 't Moest hun zoo smarten om de eere van Jezus en om Thomas' eigen ziel. Hier Ja wat deed hij zichzelven een verdriet aan mocht ook wel gezegd worden: »Is er geen balsem in Gilead? Is er geen heelmeester aldaar ? Want waarom is de gezondheid der dochter mijns volks niet gerezen?" Het werd er nu niet beter op met Thomas. Want wat mensch, die zijn harte toesluit voor de koesterende warmte van de Zonne der gerechtigheid, wordt er beter op? Vooral wanneer er toch iets ligt, gelijk bij Thomas, door genade, dat alleen by de warmte van die Zonne der gerechtigheid kan opleven. Dan gaat hij den Ja, hoe dwaas wordt een mensch dan Heere voorwaarden stellen. Dan gaat hij in zijn hart eischen waarom is de doen. Dan zou hij haast wel kunnen denken Heere mij dan niet verschenen, die 't toch zoo bijzonder noodig heb terwijl hij niet bedenkt dat hij u i t den weg gegaan is. Hoort, wat Thomas zegt: » Indien ik in zyne handen niet zie het teeken der nagelen en mijnen vinger steke in het teeken der nagelen, en steke mijne hand in zijne zijde, ik zal geenszins gelooven." Hij kan haast geen woorden vinden, sterk genoeg om te laten gevoelen, hoe veeleischend hy eigenlijk wel is. In zijne handen het teeken der nagelen zien. Dat niet alleen, Den vinger 't Gezicht zou nog kunnen bedriegen. daarin steken. En de hand in den speersteek der zijde o , Wat deed hij zichzelven toch een verdriet aan ,

,

;

,

,

!

!

:

,

;

,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen