Uit de diepte - pagina 696

690 Niet alleen op de belijdenis van

Thomas hebben

wij te letten,

maar ook op hetgeen vóór ons

tekstvers te lezen staat, op den twijfel, op het ongeloof, die aan die blijde en heilige overtuiging zijn voorafgegaan, opdat wij de groote genade van Hem bewonderen mogen, die de sterkste twijfelzucht heeft beschaamd en voor kinderlijk geloof heeft doen wijken, maar die ook dien twyfel heeft toegelaten tot zegen zijner Kerk. Immers het is gelijk een kerkvader heeft gezegd: » Thomas heeft getwijfeld, opdat wij niet meer zouden behoeven te twijfelen." Laat men tegen het feit der persoonlijke, lichamelijke opstanding des Heeren, als het bewijs zijner Godheid door den

Vader gegeven, inwerpen de verbeeldingskracht der discipelen, dan noemen wij den naam van onzen apostel en knielen in den geest terneer voor Hem, die Joodsche zegelen verbrak en Rome's krijgsknechten vluchten deed voor Hem, die de kluisters van dood en hel verbrak, omdat Hij den zondennacht voor genadelicht deed wijken en Satans helschen kop vertrad, en bij dat nederknielen roepen wij uit: »Mijn Heere en mijn God!" ;

Toen de vrouwen van het graf waren teruggekeerd, om de eerste boden der verrijzenis te zijn, waren er onder de discipelen, die geloofden; anderen werden heen en weder geslingerd gelijk de Emmaüsgangers; weder anderen van des Heeren vrien-

tyding der vrouwen voor ijdel geklap. Niezal de overigen zoozeer van lichtzinnigheid in het gelooven hebben beschuldigd als Thomas. Als zelfs daarna hem wordt medegedeeld, dat de Heere van Simon is gezien; als de twijfel der wandelaars naar Bmmaus heeft plaatsgemaakt voor de vaste overtuiging der waarheid als van alle zijden de verzekeringen komen en omstandig wordt verhaald, wat het oog heeft gezien en bet oor gehoord, beeft dat alles eene uitwerking, tegenovergesteld aan hetgeen men bedoelde. Thomas versterkt zich in zijn ongeloof en roept: »Als ik in zijne handen niet zie het teeken der nagelen en mi.jnen vinger steke in het teeken der nagelen en steke mijne hand in zijne zijde, ik zal geenszins gelooven." Waar de Heere het ongeloof van een Thomas berispt met een: »Zijt niet ongeloovig, maar geloovig," hebben wij dat slechts te onderschrijven. Als wij echter den steen zouden willen opnemen en met een: »Ongeloovige Thomas!" in den zin van die spreekwijze hem wilden tegenkomen, dan mag wel aanstonds de steen uit de hand nedervallen en schuld worden beleden,

den

hielden

de

mand onder hen

;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen