Uit de diepte - pagina 732

,!

726

—

op diezelfde zij het misgunde, het ook niet hebben handelt de duivel met u tegenover uw rechtmatigen Bezitter en Koning. Gij zijt zyn roof, dien hy aan uw God betwist, en daartoe ontziet hij geene middelen van leugen en bedrog. Eerst dan, als wg door den Geest Gods vernieuwd zijn van harte; als van ons, althans in beginsel, gezegd kan worden:

aan wie wijze

»Gijlieden zyt niet in het vleesch, maar inden Geest, zoo anders de Geest Gods in u woon t," heeft onze ziel tenminste eenigermate zich boven het stof die deze genade deelachtig leeren verheffen. En toch ook zij zijn geworden, slaken nog gedurig den weemoedigen zucht: sMijne ziel kleeft aan het stof." Ja, dat is wel de diepste smart eener ziel, die aanvankelijk heeft gesmaakt, dat ,

goedertieren is, als zij wel naar boven zou willen, het pijnlijk gevoelt, dat zij zich onmogelijk opheffen kan. Hoe geheel anders is het nu met hen dan in die eerste tijden, toen zij de liefde Gods met volle teugen indrouken; toen zij zich baadden in het zalig genot der gemeenschap met God Hoe los waren zij toen van het stof! Zij bekommerden en verontrustten zich om niets, wat tot het stof behoorde. Zij leefden den Heere, en Christus was het leven van hun leven.

de

Heere

maar

Niets was hun liever dan Jezus. En in Hem minden zij den Vader zoo teer, van wiens rijke en nederbuigende liefde jegens hen Christus hun ten onderpand was. Maar thans, hoe kil, dor en donker is het daarbinnen! Met ijzeren ketenen zijn gekluisterd aan dingen, waarvan zij vooraf weten, dat zij wel vermoeien, maar niet verzadigen kunnen. Hebben zij tevoren door genade kunnen roemen: »Ik ben vroozij

in den weg uwer getuigenissen dan over allen r k d o m ," thans is het als hebben de

lijker

ij

dezer aarde geheel hun hart weder ingenomen en als is de band Christus voor altijd daaruit verbannen waarmede zij aan Christus zijn verhecht, voor altijd verbroken. Het vuur der eerste liefde is verdoofd. De aardsche zorg en de zonde drukt de ziel als met looden zwaarte terneer, die, dat weet God, zoo gaarne zich tot Hem verheffen zou. Zij moeten danken, en zij kunnen niet eenmaal bidden. Zij willen bidden maar zy kunnen zelfs niet zuchten. Hun schat is in den hemel, en hunne ziel kleeft aan de aarde. Kan het ons verwonderen, dat zij jammeren en geestelijke dingen te bedenweeklagen ? Hun lust is het ken, geestelyk te leven; maar, ach! zy voelen zich nog met zoovele banden aan de aarde gekluisterd. En dit veroorzaakt eene dor- en doodigheid des geestes zoo tegennatuurlyk, en

dingen

;

,

,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen