Het keerpunt in de jongste geschiedenis van kerk en staat - pagina 252

;

DE ONDERNOMEN VELDTOCHT.

234

dat geen der aanwezige leden de correcte houding van den Voorzitter

ven,

afgekeurd heeft.

daaropvolgende uitspraak van den 24st«n September maakte aan dat

De

proces nog geen eind.

De bezwaarden

vroegen

revisie.

voorspraak berichtte, aan de Synode de gelegenheid

In het

Heeren

's

den

in

wij

te

wil ons onderwerpt, dragen wij

om

smaad, ons

rechtsbedeeling nog mogelijk zou

gevolgen,

die

zulk

een

van

middel

laatste

tijdgenoot

bij

Ons

meer dan geschokt

dwong ons de

zich slepen moet,

aan de Synode niet

herstel

en

Nochtans met het oog op de

zijn.

aanslag op de zelfstandigheid en het geweten der

na

gemeente noodzakelijk

ruste

is

hadden

berust.

de hartstochten opgezweept, dan dat de menschelijkerwijs onpar-

zijn

fel

tijdige

liefst

dankbaar

vertrouwen op de wijsheid en bezadigdheid der Synode te

hun

„De beproevingen,

:

ootmoedig en

Zijnentwille aangedaan,

gelijk

geven, zich te bekeeren.

stuk echter wordt deze reden opgegeven

officiëele

waaraan

Waarom ? Om,

nazaat de vloek,

te

conscientie het

onthouden. Niet op ons

woord

als straks het noodlottig

:

jacta est alea, weerklinkt en de onheelbare breuk gaapt."

Dit slotwoord

is

hoogst merkwaardig.

Wat

toch blijkt daaruit?

In het

algemeen, dat er geene minnelijke schikking mogelijk ivas.

Tegenover het volhardend beweren van de bezwaarden, dat wil vervolgd werden, staat onze paalvaste overtuiging, dat

aan de geboden Gods

hebben gedaan

;

aan de

;

zij

om

Christus

zich vergrepen

aan hunne beloften, meermalen der Kerke

en het voorbeeld van Christus

leer

zij

;

ja,

dat ze zich verhard

hebben op eenen weg van praMisc^e Christus- verloochening, en allen gesmaad

kwaad

hebben, allerlei

hen tuchtigende,

sprekende, die, in den

al zijn ze

dan ook

feitelijk

weg der kerkrechtelijke bediening „modern'', de allereerste begin-

selen der zedelijkheid handhaafden. Zijn

Welke

de

bladen,

geëvenaard, is

hartstochten die

het bewijs, dat

opgezweept

geworden, aan wie de schuld

?

de Kerkelijke Besturen ondersteunden, hebben de taal

zij,

pennen gestoken en ?

fel

de bezwaarden mede voor hunne rekening

die

blazen hebben

te

die, zooals ik zelf,

als

op

alle

namen

?

Waar

denkbare manier met scherpe

met spelden geprikt werden, eenigen hartstocht aange-

Die volzin

is

dus een vonnis door de bezwaarden over zich

•

zei ven geveld.

Waarschijnlijk hebben

zij

van den beginne evenmin begeerd,

als verwacht,

dat de kerkelijke uitspraak zou meevallen. Waartoe anders zich reeds vóór het

uitbreken van den

kerd

?

En

strijd

zooveel mogelijk van de Gemachtigden verze-

daarna ook van de vrienden, die vroeger ijverden voor de Kan-

didaten van Evangelie en Belijdenis, en van gemeenteleden, die prijs stelden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen