Het Calvinisme en de Kunst - pagina 43

;

43 onze Annalen te boeken. En dan acht ik, dat van dit heengaan tweeërlei is te zeggen. Eerst een woord van leedwezen want het hart schreit er bij, als bij zoo droeve verlegenheid om nieuwe katheders te bezetten, een zoo goed bezette katheder onverhoeds verlaten wordt door den man, die haar sierde; meer nog, het vriendenhart voelt zich beroofd en het broederhart is droef gestemd, als banden, voor mij althans van twintig jaren, verbroken worden, en een aantrekkelijke persoonlijkheid, wiens vertrouwen u waard was en voor wiens oor

ge geen geheim hadt, u plotseling den rug toekeert instêe van het ronde gelaat. In Hoedemaker was zooveel vereenigd. Zijn aanleg was zoo rijk. Zijn taal zoo bezielend. Zijn blik o}) het leven zoo frisch. En dat alles nu afgesneden, teloorgegaan na zoo kortstondige genieting. INIijne Hoorders, persoonlijk vooral En dat te meer, om wat ik in de lijd ik onder die breuke. tweede plaats zeggen moet; want tegen dat heengaan heb ik Dr. Hoedemaker was een der stichters van De overtuiging, dat het naar de stichting eener

ook mijn beklag. onze school.

Vrije Universiteit heenmoest, viel

bij

reeds voor vijftien jaren

Aan alle saamspreking, die tot ons ontstaan leidde, nam van meet af deel. Tegen elk denkbeeld, om half werk te leveren, heeft hij zich het kloekst verzet. En dat we in geen

bij.

hij

geval een

'

theologische school,

maar

in elk geval een

Univer-

siteit moesten worden, dreef hij het sterkst door. Geen kerkelijk afhankelijke, maar vrije hoogeschool, heel het vaderland ten En om wat oorzaak verliet hij ons beste, was steeds zijn leuze. thans? Alleen, omdat dusver het grooter deel van onze kweekelingen de Bediening des Woords zocht in kerken, die zijn sympathie moesten derven. Niet langer derhalve ons beginsel, noch ook onze universitaire inrichting, maar de weg, dien onze kweekelingen in het leven kozen, wierd de toetssteen, die zijn oordeel bepaalde. Zoo gaf hij de Universitaire maatstaf prijs. Iets wat, ofschoon inconsequent, in mijn oog deswege toch verschoonlijk is, overmits onze tegenstandc^-s bijna het onmogelijke deden, om in den klank der publieke opinie ons met de Kerkelijke Doleantie te vereenzelvigen, en tegen den overweldigenden indruk dier publieke opinie bleek het licht bewogen en tijn aandoenlijk sensorium van onzen toemualigen vriend en aml)tgenoot niet

onder elke constellatie bestand. Was het, nu zelfs aan een stichter en hoogleeraar onzer school, die op het Kapitool bij onraad alarm had moeten slaan, zoo dichte nevel voor het ootr trok, in Directeuren en Curatoren niet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen