Locus de Consummatione Saeculi - pagina 47

45

College-dictaat van een der studenten (Dogmatiek).

Scheiding

V,

De dood

1.

u

t

s s c

li

e

n ziel

en

1 i

separatio animae a corpore.

is

c h

De

a a

m.

Heilige Schrift zegt ons

niet,

deugd en onsterfelijkheid" is geen Evangelie, maar rationalistische philosophie. „De ziel is onsterfelijk", dat wil zeggen, dat de ziel zelf van zulk een geaardheid is, dat zij niet sterven kan. De ziel is niet onsterfelijk. De Heilige Schrift leert in 1 Tim. 17, dat God is acpQ-aQxog en in 1 Tim. 6 16, dat God is 6 fióvog s'xojv aO-avacCav, een nadere explicatie, dat de ziel onsterfelijk

„G-od,

is.

1'

:

:

die tevens exclusief

is.

Men mag dus

felijk.

God

is

in zichzelf onvernietigbaar. Hij alleen

nooit spreken

van

is

onster-

„onsterfelijkheid der ziel"; dat w^ordt

dit terrein nooit toegelaten.

op

Het

God en mensch

verschil tusschen

geeft Joh. 5

:

26, 27,

ook

zie

vs. 25.

wordt de grond aangegeven voor het leven van den mensch en dan blijkt, dat het leven den mensch niet toekomt uit zichzelf, maar uit Christus. Die heeft evenals 6 narrjQ, van wien Hij dat ontvangen heeft, het leven in zichzelf. Tegenwoordig leven de menschen uit Kant, niet uit den Chiistus, Ook in de gemeente, die van den preekstoel met Kants denkbeelden wordt Hier

gevoed.

De

de mensch heeft geen ad'avaata Deze kwestie hangt samen met eene andere. Immers, was de ziel immortalis, dan

Heilige Schrift zegt

onmiddellijk

:

moest ze ook ongeschajjen

zijn.

menschelijke natuur opwellen,

Vandaar, dat de voorstellingen,

bij

die volken

die

doorgegaan, geleid hebben tot het aanneffien eener praeëxistentie der we ontvangen worden, dan beginnen we niet pas te bestaan; lieen,

den

uit de

en philosophen, die consequent

zijn

Als

ziel.

we

had-

reeds eene praeëxistentie, niet in de gedachten Gods, maai' eene reëele,

Dit ligt geheel op de

lijn

der Platonische voorstelling.

Het begrip van de 'afhankelijkheid in de existentie d. i. het „creatuur zijn" is met dat der immortalitas animae onvereenigbaar want, als ik mijne existentie heb door een ander wezen, dan houdt deze ook op, wanneer dat wezen mijn existentie niet meer wil of houdt. ;

Waar KTtafiK is

de

Schrift dus leert, dat de

den

tegenover

reeds

daardoor

elk

denkbeeld

mensch niet is wien hij leeft,

„sicuti Deus",

maar

als

en zich beweegt, dan van eene inhaerente immortalitas animae

%ziozrig staat, in

is

uitgesloten.

Als wij dan nu toch spreken van „de onsterfelijkheid der ziel", zoo bedoelen daarmede dit dat God, die de menschelijke ziel geschapen heeft, niet wil, dat zij weer zal vergaan. De menschelijke ziel kan dus wel gedood worden,

wij

:

kan ophouden te bestaan. 2. De dood dan is: separatio animae a corpore. Daarin uitgesproken de dichotomie. Alleen, wanneer men deze

ligt in

de

belijdt,

is

2.

plaats

zulk eene

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen