Locus de Consummatione Saeculi - pagina 75

73

College-dictaat van een der studenten (Dogmatiek).

en reproduceeren kan, bewaard blijve. Wanneer dit door vuur kon verbrand en vernietigd worden, dan zou de lijkverbranding teweegbrengen, dat er ge en wederopstanding des vleesclies kon plaats hebben. Alle crematie zou dan eenvoudig de wederopstanding hebben tenietgedaan. Toch verzette de christelijke kerk zich hierom nooit tegen deze methode, gedreven door het geloof, dat ook hare martelaren, die door vuur waren omgekomen, eens weder zouden opstaan.

Immers, schelijk

terwijl het organisme van een plant vernietigbaar is, kan het menorganisme door geen macht er wereld, door geen enkele elementaire )

kracht worden vernietigd.

Het organisme van Hieruit

volgt,

het meyischelijk

lichaam

is

onvernietigbaar.

dat deze geconcentreerde kiem van het menschelijk lichaam

ook voor ons onvindbaar

is;

dat ze niet, gelijk de «o'mkos

waarneembaar

is,

maar aan onze waarneming ontsnappen moet. Dit resultaat nu is allermirist in strijd met de gegevens

der natuurkundige wetenschappen, die toch de ondeelbaarheid der lichamen feitelijk leeren. Immers de deelbaarheid der lichamen is, vooral als we komen op het gebied van ons reukorgaan, zoo onmetelijk en oneindig, dat alle waarneembaarheid ophoudt (een druppeltje muskus in een kamer; als we dien druppel vandaag wegen en na drie dragen weer en we bemerken dan, dat er toch bij de grootst mogelijke nauwkeurigheid niet kan geconstateerd, dat er iets is afgegaan, terwijl die heele kamer met geur ervan is vervuld — dan hebben we een sprekend bewijs van het onmeetbare der deelbaarheid). Wanneer men dus bij de ontleding van een lijk niets kan aantoonen van zulk een kiem van het organisme, dan bewijst dit daarom nog niets tegen het bestaan ervan. Al wat er derhalve met iemands lijk gebeurt, schaadt de christelijke belijdenis van de wederopstanding der dooden ten eenenmale niets. Het is volgens

de leer der Schrift te dezen opzichte volkomen onverschillig. Eén ding slechts moet vastgehouden: dat de organische kracht, waardoor in het embryo het lichaam is opgebouwd en waardoor het geheel zijn leven, zijn wezen, zijn

bestaan ophield naar buiten, dat diezelfde organisch-scheppende kracht in den

dood niet kan vernietigd zijn. Dit organisme van het lichaam evenwel kan, hoe ook geconcentreerd, nooit stofloos zijn, hoe ondeelbaar het ook is, omdat het acöfia is. Hoe ver dus de deelbaarheid der stof ook wordt voortgezet, hoe klein in zichzelf de concentratie van dat somatisehe ook wezen moge, het somatische mag niet losgelaten, maar moet altijd behouden blijven. Hieruit volgt, dat dit organisme altijd een „ubi" moet hebben. Van alle gestorvenen moet dus dat „ubi" aanwijsbaar zijn. Uit die gansch onwaarneembare, doch niettemin aanwezige en somatische

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen