Locus de Consummatione Saeculi - pagina 81

79

College-dictaat van een der studenten (Dogmatiek).

Vanwaar komt dit algemeen verschijnsel? Voor ons natuurlijk besef bestaat geen wonder. Vandaar, dat de theologia naturalis op het gebied van het uitwendige leven niet ka7i aannemen al de wonderen van Jezus (o. a. dat Hij op de zee heeft gewandeld.) Dit kan ze niet, omdat wij in de natuur niets anders kennen dan eene geleidelijke ontwikkeling van oorzaak en gevolg, een navxa qsl. Het natuurgeloof sluit het wondergeloof buiten. Maar ditzelfde bezwaar tegen het wonder op stoffelijk gebied keert terug op psychisch terrein. De natuurlijke mensch wil wel weten van bekeering en heiligmaking; maar niet van wedergeboorte; omdat de wedergeboorte een wonder is, eene ingrijpende daad Gods (cf. het gezegde over de „gratia praeparans").

Nu

Gereformeerden van onzen tijd en door ons veel te weinig dat de Gereformeerde Confessie nog behalve de wedergeboorte een

er door de

is

op gelet,

tweede wonderdaad Gods leert. Onze Catechismus toch zegt in het antwoord op vraag 42: „Onze dood is geene betalinge voor onze zonden, maar alleen eene afstervinge der zonden en d. w. z. dat op het moment des stervens e.en doorgang tot het eeuwige leven", Gods geestelijke genade met een wonder tusschenbeide treedt om datgene wat anders resultaat zou zijn van een lang proces, wonderdadig op eenmaal tot stand te brengen. Neem b. v. twee menschen, die beiden op hun 16e jaar zich bekeeren; nu sterft de een op zijn 20ste en de ander op zijn 80ste jaar. De laatste is dus den eerste 60 jaar in heiligmaking vooruit! Doch nu hield de Gereformeerde kerk altijd dit staande, dat al die verschillen bij den dood wegvallen door eene tusschenkomende machtdaad Gods. Het proces der afsterving van de zonden werd dus door den dood finaliter afgebroken. De theologia naturalis daarentegen drong er altijd op aan, om dat proces na den dood te doen voortduren, ten einde die wonderdaad te loochenen en toen nu het christendom de volken tot bekeering bracht, gingen deze denkbeelden uit eerder

de

mogelijk,

heidensche kringen in de christelijke kerk over. Dit was te omdat zoo weinig over dit onderwerp gesproken was en

werd nagedacht. Die gedachte van dat ethisch proces, de eerste sporen van de leer van het vindt men het eerst bij Clemens Alexandrinus en Origenes en dat wel op zulk eene wijze, dat ieder het aannemelijk zou vinden. Ze spreken n.l. uitvoerig over de zonde en wijzen er op, hoe deze haar eigen straf

vagevuur,

meebrengt in het berouw, dat als een verterend vuur in de conscientie brandt. Zoo de loutering op aarde voorstellende, nemen ze als vanzelf aan, dat door den dood de branding van dat vuur niet ophoudt en klinkt het niet vreemd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen