E voto Dordraceno : toelichting op den Heidelbergschen Catechismus - pagina 476

478

XXXIVa. hoofdstuk

ZOND.

achteraan plaatsen van de Tien geboden

is

IV.

door den Heidelberger met voor-

bedachten rade geschied en had een afzonderlijke bedoeling.

Welke deze bedoeling was, kende ook de Heidelberger ten Christus

tot

en

is,

Wet ons

volle, dat de

dat het in zooverre

Lnther deed, eerst

^

niet moeilijk in te zien. Natuurlijk er-

is

heel den eisch der

volkomen

Wet

een tuchtmeester

rationeel was, gelijk

en daarna tot

uit te leggen,

de Verlossing te komen. Maar Ursinus en Olevianus doorzagen uitnemend

waan gevoed Wet had. Het was dan

wel, dat door zulk een wijze van behandeling de verkeerde

werd,

een kind van God dan nu ook eens voor goed van de

alsof

met de Tien geboden uitstaande

af was, en niets meer

Van Mozes kwam men op

eerst Mozes.

vaardigd

aan wilden hoe

men naar

zijnde, leefde

geleid heeft,

waarin een (behalve

leiden, gelijk er dit feitelijk in Duitsche landen toe

om

het geheele Oude Testament allengs in onbruik te bren-

een nieuwen. godsdienst te stempelen,

religie tot

Wet

zou

zijn.

De Wet had nu eenmaal

haar strekking voor de ongeloovige wereld,

rechtigheid

in stand te

of doel:

om

om

burgerlijke ge-

houden) voor de uitverkorenen tweeërlei gebruik

den onbezonnen mensch tot de kennisse zijner ellende

hem

brengen

en

voor

verlosten

de

hier-

medeplichtig worden. Ze gevoelden uitnemend wel,

iegelijk zich zelf ten

lo.

En

moest

en de Christelijke

gen,

in Christus gerecht-

niet

ze

dit er toe

En

Christus.

de vrije inspraak des Geestes.

zoo

een

tuchtmeester tot Christus

te zijn;

en

te

om

20.

regel des levens te wezen. Bij breeder opvatting

een

had er dus eigenlijk een dubbele uitlegging van de Wet moeten volgen: lo.

om

een uitlegging van de Wet,

te leeren verstaan;

en

20.

ons in

alle

bijzonderheden onze ellende

eene uitlegging

om

ons in allerlei bijzonderhe-

den den regel des levens voor Gods kinderen aan

nu eenmaal

niet.

Men kon

ééne behandeling moest óf

dit afloopen.

met Luther de wet wel

niet als regel des levens

als

die

Maar

dit

ging

En zoo stond men dus voor de

keuze,

tuchtmeester tot Christus, maar dan ook

voor de Christenen te behandelen

het laatste den nadruk te leggen, en het eerste

Voor

te bieden.

Catechismus, die in 52 Zondagen moest

geen dubbele behandehng van de Tien geboden inlasschen. Met

afloopen,

om

in een

;

óf wel

om

op

meer principieel af te doen.

keuze nu staande, oordeelden Ursinus en Olevianus, en de Gere-

formeerde kerken hebben hieraan haar zegel gehecht, dat het ker, dat het practischer, dat het

de breedere

behandeling van de Tien geboden

heid te nemen. Hiermee Leerstellig

laat

zijn voorbeeld

zijn

is

profijtelij-

meer de godzaligheid bevorderlijk was, bij

om

de leer der Dankbaar-

de keuze die Luther deed dus niet veroordeeld.

keuze zich

zelfs zeer

goed verdedigen, gelijk Calvyn

dan ook aanvankelijk gevolgd

is;

maar voor een

practisch

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen