In de schaduwe des doods - pagina 98

90

Voor de kerken van toen, opdat ze te hooger den goddelijken oorsprong van een zoo krachtig apostolaat in een lichamelijk zoo geknakt apostel bewonderen zouden. En niet minder voor de geloovigen aller eeuwen, opdat ook zij, als God ze in het lichaam aangreep, het doel van dat lijden verstaan zouden, en bij de >;/e^-verhooring hunner gebeden niet zouden ontzinken aan hun seloof.

Want Paulus

staat

in

dat

pijnlijke

en beknellende lichaamslijden

niet alleen.

Zulk lijden heeft eeuw na eeuw tal van geloovigen gekweld. En ook nu nog vindt ge er in elke stad en in elk dorp, die, dit angstig woord van Pa\ilus lezende, terstond aan een doorn in hun eigen vleesch denken, en aan wier lippen de klacht ontglipt „Zoo overkwam het ook mij." Zulk lijden neemt allerlei vormen aan. Het is nu eens doofheid in het oor of zwakheid in het gezicht. Dan eeu zwakte op de borst of belemmering in de ademhaling. Dan weer een pijnlijke krankheid, voortdurende hoofdpijn, aangezichtspijn, of stramheid in de leden. Of ook zijn het de gevolgen van een val, van een pijnlijke operatie, of de nawerking van een ziekte. Altemaal wisselende vormen, M'aarin dit ééne machtige kwaad optreedt, waardoor we geknakt zijn iu onze frissche kracht; belemmerd in onze veerkrachtige levensuiting; en waardoor telkens de moed in onzen geest wordt gebluscht. En vooral waar zulk een lijden een slepend karakter draagt, valt het zoo hard te dragen, omdat dan meestal het medelijden van wie om ons zijn verflauwt, en ten leste soms geheel uitsterft. o. Als ge plotseling door een snelwerkende ziekte wordt aangegrepen, of er overkomt u een ongeluk, dan vloeit de deernis van het menschelijk mededoogen u van alle zijden toe; dan beijvert zich een ieder om u te helpen; eu is de vertroosting der liefde zoo groot en :

zoo zoet.

Maar

als dit dagen en "weken zoo toeging, en het lijden houdt aan, went onze omgeving zich aan onzen deeruiswaardigen toestand. Men wordt aan het gezicht van ons lijden (jcwoon. Wat zal men er nog veel over spreken? Zoo is het nu eenmaal. Zoo is ons lot geworden. En op het laatst weet men niet beter, of zoo en niet anders is onze blijvende toestand. Maar de lijder zelf went er niet aan. Voor hem is allen morgen de kwelling nieuw, en eiken avond stort hij zijn klachte weer voor

dan

zijn

God

uit.

Onuitroeibaar

blijft

het

besef,

dat

we

niet voor lijden geschapen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen