In de schaduwe des doods - pagina 123

115 Zoo spreekt in deze bede geloofsenergie, en juist dit is het, wat ook wij in onze ernstige kraukheden van David te leeren hebben. maar, hoe bang de Een kind van God moet het nooit opgeven plage ook wordt, altoos met de veerkracht van zijn geestelijk leven ;

tegen de plage inworstelen. Niet alsof hij in zichzelf zekeren voorraad kracht zou bezitten, om het vol te houden. Geloof weet nooit anders dan van zwakheden, opdat in die zwakheden de kracht en het werk van den Heiligen Geest openbaar worde. Maar het scheelt alles, of ge in zulke oogenblikken den Heiligen Geest loslaat, of u inwendig aan Hem vastklemt. En dat verschil nu ziet ge zoo telkens. Ge vindt er, die op hun ziekbed neerliggen als een zoutzak, en, zóó ze nog klagen, enkel klagen over wat hun lichaam deert. Maar overigens hebben ze het opgegeven. Ze wallen nog wel, dat men voor hen bidt, maar zelf bidden ze niet meer. Ze ondergaan eenvoudig wat God over hen gehengt. Geen poging is er meer in hun geloof, om de geloofszenuw te spannen. Yan de heerlijkheid van het Middelaarswerk zien ze niets meer. Het is alles dor en dood om hen geworden. En zoo gaan de dagen en nachten voorbij, tot het eindelijk met hen in den dood gaat. En dat nu is zondigen op zijn sterfbed. Daar steekt iets van verloochening van den Christus in. En dat dit niet hoeft, ja, tenzij er bewusteloosheid intreedt, nooit hoeft, dat is niet alleen door David getoond, maar evengoed gebleken aan zoo menig bitter bezochte en fel geplaagde, die tegen alles in, en onder alles door, toch zijn Pniël niet varen liet, en met den heldenmoed des geloofs aanhield tot het uiterste toe. Meestal zag men dan, dat dit heroïsme van het geloof ook op het lichaam inwerkte en het klagen over pijn verstommen deed, om in wat geleden moest; en toch, ook al gingen al stil geduld te lijden, de golven en al de baren over hem henen, toch het hoofd weer uit die bange golven op te hetfen, tot het genoeg was, en de Heere er een einde aan maakte, en Gods engelen juichten en die hem liefhadden en aan zijn sterfbed stonden wel weenden om hun rouwe, maar toch ook God dankten, dat zij deze kracht des geloofs weer .

hadden

srezien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen