In de schaduwe des doods - pagina 111

103

Nu niet

waken het

zulk

is

een

als

heerlijk

den

heel

schoonst,

als

het

stil

m.ig

toegaan,

slaapmiddel op den kranke werkt, dat hij nacht door, maar toch af en toe één, twee

en wel

uur

sluimeren mag. Veelal

geeft de krankheid een gevoel van onrust, en als de avond-

worden de zenuwen van den lijder gemeenlijk nog doet het alleen zijn hem pijnlijk aan, en schuift gordijn eens open, om te zien of er wel iemand bij

schaduwen

vallen,

onrustiger.

Dan

hij

telkens

het

hem is. En o, dan

loon in, dat God u door uw tegenwoordigheid hem ruste schenkt, en zoo de stille wetenschap, dat ge daar bij hem zit, eindelijk de onrust in zijn hart en in zijn zenuwen bedaren doet, en ge ten leste aan zijn ademhaling merkt, dat hij sluimert. Dat kan dan zóó heerlijk worden, dat ge ten leste de moeite van het waken vergeet, en er meer in geniet dat uw kranke slaapt, dan de eigen slaap u genieting zou aanbrengen. En als wie waakt dan een tijdlang niets meer hoorde, en om eens te zien hoe het gaat, op de teenen zachtkens naar het ziekbed gaat, het gordijn half openschuift, en nu zien mag, hoe de arme lijder, met een trek van ontspanning op het gelaat, in stillen shiap ligt weggezonken, o, dan trilt er blijdschap door het hart, en dan dankte

kranke

geeft,

een

ligt

er

zulk

als

ge

merkt

niet zelden wie waakte voor

dat

zoet

uw

den ander die

sliep.

Soms heeft zelfs zulk waken, reeds in den eigen nacht dat men waakt, een meerder loon. Elihu sprak tot Job van een God die psalmen geeft in den nacht, en wie in dat waken met zijn God mocht verkeeren, heeft dat woord van Elihu wel verstaan. Dat stille waken, als in huis alles ter ruste ging, en de lijder ten leste zelf insliep, 4oet, bij de schemering van het getemperd licht, vaak zulk een heilige aandoening over de ziel komen. Men is dan zoo gansch alleen, en toch niet eenzaam, want meest in zulke stille nachten komt Een, dien niemand ziet, dan met ons waken, en waken over onze ziel. De ernst des levens is dan van rondsom. Dat ziekbed doet telkens allerlei bange vragen in het hart opkomen. Zal het ten doode zijn, of zal het nog een terugkeer zijn in het leven ? Al de herinneringen van het jagen van den dag gaan door onze gedachten. Wat het morgen weer zijn zal? God alleen weet het. Uit angst komt ge, en als de morgen aanbreekt, gaat ge nieuwen angst en nieuwe zorge tegemoet. Zoo vergeet ge de wereld; ge denkt nauwlijks aan uzelven meer; de vragen van dood en eeuwigheid bestormen u; en nu, in de stilte van den nacht, in dat halfdonker, is het dan Gods kind temoede, of

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen