GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

In de schaduwe des doods - pagina 220

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

In de schaduwe des doods - pagina 220

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

200 dat

ZEND

UW

SIKKEL EN MAAI.

God

eter te

in sneeuw en regen uitzond, geven en zaad aan den zaaier.

Eén ding

vooral wil Gods heilig

steeds voor oogen zult houden.

Het

om

brood aan den

Woord, dat ge wil, dat ge

daarbij

bedenken u is, maar

zult, hoe het zoo toegaat met alle ding dat om dat het zoo ook toegaat met uzelven. Zooals die halmen op het veld opschoten en groeiden, en straks van dat veld worden M'eggemaaid, zoo bloeien en rijpen ook de kinderen der menschen op den akker van ons menschelijk leven maar komt ook voor hen de ure der voleinding, dat de sikkel in de halmen daalt, en hun plek die ze op het veld hielden niet meer gekend wordt. ;

En ook hier weer dezelfde tegenstelling. Eerst weken-, maanden-, jarenlang dat stille, gestadige, schijnbaar altoosdurende voortrijpen en voortgelen op den akker en dan plotseling die keer in den toestand, dat inslaan van den sikkel in de halmen. En dan is het uit en buigt ook hun hoofd zich neder, tot straks hun plaatse ledig is. Een tegenstelling, een plotselinge overgang, die, hoe dikwijls ook gezien, ons toch altoos zoo verrassen blijft, dat bijna niemand er op verdacht is, als de sikkel ook tot hem komt. Het scheen zoo zoetelijk voort te varen. Zoo ongemerkt scheen zich een nieuw eind weegs aan elk afgelegd eind van den weg vast te knoopen. De voortgang was zoo geleidelijk, zoo gestadig, zoo duurzaam. Na eiken avond altoos weer een morgen; na eiken winter altoos weer een lente met haar bloemen die ontloken en haar vogelen, die in de takken hun lied voor God zongen. Ach, waarom zou er dan een einde aan komen ? Waarom zou er geen eindelooze voortgang zijn ? En toch, dat einde komt, omdat God leeft en over u gebiedt en over u beschikt, en omdat Hij u dit stille groeien en gedijen schonk, niet om dat groeien noch om dat gedijen, maar opdat er een ooijst voor Hem zou zijn. ;

Want

zooals

de landman het oogenblik beidt, waarop

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1893

Abraham Kuyper Collection | 316 Pagina's

In de schaduwe des doods - pagina 220

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1893

Abraham Kuyper Collection | 316 Pagina's