In de schaduwe des doods - pagina 161

153

En neemt

de ziekte zulk een wending, dat we nog genoegzaam denken kunnen, om bezig te zijn met wat na den dood komt, dan slaakt men in zulk een toestand meest de derde bede, dat men na zijn sterven met zijn ziel veilig bij zijn Heiland moge helder

zijn.

Hoort ge nu daarentegen Paulus, dan moet ge toch zelf erkennen, man Gods het verder had gebracht. Van dat hangen aan het leven was bij hem geen sprake meer. Veeleer had hij begeerte om ontbonden te zijn en bij Christus te dat deze

wezen.

Aan een

zacht en kalm sterven dacht hij niet. op het schavot zou sterven, en daarom riep hij

Hij wist wel, dat

„Ik word als een dran koffer geofferd." En voor zijn zaligheid was hij in 't minste niet benauwd, want wist met de volle verzekerdheid des geloofs, „dat hem weggelegd hij was de krone der rechtvaardigheid." Neen, al zijn bekommering liep maar hierover, „of Christus groot zou gemaakt worden, ook door zijn dood." (Eil. 1 20). Nu stemt ge zelf toe, dat dit eerst het ware is; en dat in zulk een edel woord de kunst der godsvrucht een zeldzamen triomf viert. En vraagt ge nu, waarin het geheim van deze kunst lag, dan ontdekt hij u dit zelf, als hij er terstond op volgen laat „ Want mij hij

:

:

:

gewin." Wat hemzelven aangaat, zou hij geen oogenblik aarzelen. Wat hem betrof, liever vandaag sterven dan morgen. En dat hij toch bereid is de pelgrimsreize nog verder voort te zetten, vloeit alleen hieruit voort, dat hij nog niet klaarlij k weet en inziet, waardoor hij den naam van Christus grooter zal maken, door zijn strijd op aarde nog voort te zetten, of door nu maar te sterven. is het sterven

Al zijn kracht school dus hierin, dat hij in de volle geloofsverzekerdheid leefde. Geen tobben en geen geslingerd worden. Geen hangen noch verlangen. Geen half wel en toch weer niet. Daar steekt nooit kracht in. Dat mat af en moordt de ziel. Dat is het geloof ten onder houden, in plaats van het gezond te laten opbloeien. Een Dienst des Woords, die zich verlaagt om deze eindelooze bekommerdheden en geloofsonzekerheden te voeden en te streelen, staat daarom schuldig voor God; want zoo wordt alle geestelijke veerkracht in Gods kind en in de kerke Gods gebroken. Wat de Dienst des Woords doen moet is juist de wankelende knieën vastzetten en de slappe handen oprichten, en uit den wortel zelf van het geloof de volle, rijke, blijde geloofsverzekerdheid als de geurige bloem laten opschieten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen