Om de oude wereldzee - pagina 201

DE ZIGEUNERS.

185

De tocht uit de tent naar bang en benauwend. Ze moeten eerst zeven bergen door, die met elkaar aan het worstelen zijn; dan komen ze op een weg, waar een vreeselijke slang den toegang verspert en daarna plaatsen en holen denken.

of in woeste

dat doodenrijk,

is

;

moeten als

ze twaalf woeste plaatsen door,

een .scheermes in de huid

snijdt.

ondernemen, moet eerst het

om

doode

voor

lijk,

geheel verdord of verteerd

aangaat,

de

heen.

tent

hem

familieleden

de

Is

ijskoude

waar een. hagel

klettert, die

Alvorens dien hangen tocht te zooveel

zijn,

het

vleesch ervan

en tot zoolang zweeft de

zoover gekomen, dan pogen de

het

van den weg naar het doodenrijk te

verwarmen door het aansteken van groote vuren, vooral door het verbranden van

alles

ze door fetischen

wat

hem

hij

aan kleederen en sieradiën achterliet terwijl ;

een bijzondere bescherming pogen te veileenen,

waaronder vooral de ,;doode mannekens" behooren, steeds

zich heeft, of in

bij

den omtrek van

zelden snijden ze ook het hoofd en den

zoodoende de snellere vertering van het het

heengaan

zijn

die de Zigeuner

romp van het lijk

Niet

tent neerlegt. lijk af,

wanen

te bevorderen, en aldus

van den doode naar het doodenrijk te bespoedigen.

Zoolang toch de dooden

om

de tenten blijven zweven, duchten ze van

de gestorvenen kwade invloeden, die hen met angst vervullen. de „witte hond," die

de voetzolen van het

het geloof der Zigeuners

een

lijk aflikt,

geheimzinnige kracht

naar het doodenrijk te bevorderen.

En om den

Ook

heeft volgens

om

den tocht

gestorvene gunstig

stemmen, laten ze dadelijk na het intreden van den dood door een tooverkol een dusgenaamde rovilije of doodenzang voor den gestorvene zingen, die een wondere mengeling is van teedere liefde en van kras bijgeloof. Aldus luidt b. v. de doodenzang voor

zich

te

van een vrouw dierbare

bij

uw mond

moeder,

De

het afsterven van haar moeder: „O, moeder, zoete, is

nu

gesloten, en ge kust

uw

bloempje

hond blaft, en gij gaat naar het doodenrijk. arme verlatene, vlieden ? Straks komt de zomer weer, en dan ga ik eenzaam op mijn tocht, alleen met mijn man, een eenzame duive. Door modder en regen trek ik dan. Een verflenschte bloem. O, moeder, dan zal mijn man mij slaan. Hij zal mij schoppen en wonden, en niemand zal mijn wonden betten. Mijn niet

meer.

Waarheen

hart

is

zal

witte

ik,

zoo droevig, mijn hart

is

zoo benepen.

Ik zal een paar haren en nagels van u nemen,

O, moeder, help mij. o, lieve

moeder, die

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen