Leven en arbeid van Dr. A. Kuyper - pagina 312

290

DR.

KUYPER ALS REFORMATOR DER KERK.

van geheel andere overtuigingen

in

U om

historie heeft er toe geleid dat Gij als

den

wij;

Synode, en

en de loop der

wij, als

Kerkeraad,

door die geheel uiteenloopende inzichten over goddelijke en menschelijke

dingen met elkander

Van

het protest der Classis

in ambtelijke

botsing zouden

komen

"

Amsterdam in 1816 af, kwam in de zaak Kohlbrügge, van Budding, van van Witteveen, en later in de quaestie van

der Afscheiding, in die van

Ledeboe r,

Meyboom

en anderen en voorts in de geschillen over de Doops-

formule, over Art. XI, over de Opstanding des Heeren, over het

Godsdienstonderwijs, over de Proponentsformule, enz., steeds aan

de orde:

eenerzijds de poging

om

het historisch karakter onzer

Kerken te redden, en anderzijds de toeleg om voor den invloed der moderne gedachtenwereld onze kerkdeuren nog ruimer open te zetten. De Synode mocht niet voorbij zien, dat men als Christelijke

dragers van twee elkander uitsluitende levensbeginselen

man

tegen

man stond. Na uitgesproken te hebben dat hetgeen de Gereformeerde Vaderen beleden, nog door de geschorsten beleden wordt, weerklinkt het protest tegen de Synodale hiërarchische organisatie, tegen het bekennen van het beslissingsrecht aan de menschelijke rede en tegen het bestendigen van Leervrijheid. Ook wordt aangetoond, dat de

weg om

niet te

veroordeelen openstond. In geen enkel reglements-

gelegde misdrijf genoemd. Door de vingers van allerhande overtreding gold bovendien als regel, gestreng optreden en stipt de hand houden aan volkomen duidelijke artikelen werd uitzondering. Zelf handhaafde de Synode de leer niet, al was artikel is het ten laste

zien

zij

er volgens art.

XI toe gehouden. Daarbij ging men

bij

elk rechts-

geding waarin de geestverwanten der Synode gewikkeld werden, steeds uit den

weg voor den beklaagde uit eerbied voor zijn overvan Gods persoonlijk bestaan. Kon men

tuiging, zelfs bij loochening dit

ook

niet

doen voor hen

die uit innige overtuiging zich ontwikkel-

den in de richting van Marnix, van Trigland en Voetius, van Smytegeld en Comrie? Ook wordt aangetoond, dat de Synode niet mocht veroordeelen. Immers door een veroordeelend vonnis zouden de Kerken, die vreedzaam uit elkander konden gaan, vaneen worden gescheurd met al de droeve gevolgen daaraan verbonden. Dan werd ook al het goed onzer Kerken eenzijdig in de handen van die klasse der maatschappij gespeeld, die het mildst met de goederen dezer aarde

is

bedeeld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen