Ad Valvas 2006-2007 - pagina 250

A P

PAGINA 16

AD VALVAS 1 1 JANUARI 2007

R E M

>Lentjes

>Griff

>De tafel van 431-5156 Business class

De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Marco Goeljenbler (20) open. Wat sctiaft de pot? "We gaan tafelwokken. De wok staat op tafel met een vlam eronder en wij zetten er allerlei groente, kip en woksaus omheen; die kunnen we er dan zo ingooien. Een soort gourmetten eigenlijk, maar dan met een wok." Met wie ga je dat eten? "Samen met mijn vriendin. We wonen allebei op dezelfde verdieping. Ik woon hier inmiddels twee jaar en zij woont hier vanaf april vorig jaar. Sinds vijf maanden hebben we een relatie." Je woonde dus gelijl< al samen. "Ja, min of meer, maar dat bevalt prima zo. Wij zijn nog niet op zoek naar iets anders." Tafelwoklien jullie vaak? "Dit is de tweede keer. We hebben dat ding pas net. Met kerst kregen we 'm bij mijn ouders. De eerste keer dat we tafelwokten vloog het tafelkleed bijna in de fik, want er zit zo'n spiritusbrander onder. Verder eten we van alles, meestal samen; we koken om de beurt." Wat studeer je? "Ik ben derdejaars geneeskunde aan de UvA. Ik wil waarschijnlijk huisarts worden, want ik houd ervan om met patiënten bezig te zijn. Bij andere specialisaties ben je meer aan het opereren.

terwijl ik echt van het contact met patiënten houd. Al zie je de patiënten maar kort, er zit een belangrijke psychologische kant aan het werk." Krijg je daar ook les in? "Ja, je krijgt bijvoorbeeld medische psychologie. Gesprekken met patiënten worden dan gefilmd en je krijgt bij het terugkijken naar de video allerlei tips over het verbeteren van je houding en de manier waarop je het gesprek leidt." Maar artsen staan toch juist vaak bekend als botteriken? "Ja, precies. Maar daar

wordt tegenwoordig hard aan gewerkt op de opleidingen. Er wordt van iedere student een attitudedossier bijgehouden over het functioneren tijdens de stages. Uiteindelijk krijg je een advies, of het wel verstandig is om arts te worden, of datje beter de onderzoekskant kunt opgaan." En wat voor advies heb jij gekregen? "Je krijgt elk jaar een tussenbeoordeling en die was tot nu toe voor mij gelukkig steeds prima." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

>Cordelia oN^

M^ZßJ^^^,iJi

^

.

^

^

ibii

Soms gebeurt het me in een winkel. Dat beschroomde gevoel dat ik niet naar binnen mag omdat iedereen meteen zal zien dat ik de aangeboden koopwaar niet kan betalen. Het slaat nergens op, want wat interesseert mij het nou hoe wildvreemde mensen mijn financiële situatie inschatten, maar toch is het zo. Met name in dure parfumeriezaken, met overal spiegels, ben ik me plotseling hevig bewust van mijn goedkope schoenen, het feit dat ik geen haarlak gebruik, dat er een gat in mijn jas zit en/of willekeurige andere tekenen van ongefortuneerdheid. Als ik uiteindelijk toch iets koop, zie ik de verkoopster in mijn verbeelding bijna omrollen van verbazing als mijn pinpas blijkt te werken. Meestal gaat het dan ook om rood geld, maar hoe kan zij dat weten? Deze week had ik eenzelfde soort ervaring in het vliegtuig. Mijn eerste intercontinentale vlucht: New York City! Ik was al dagen bezig me voor te bereiden op een achturige lijdensweg. Maar toen het uur U dan eindelijk was aangebroken, werd me door een KLM-grondstewardess (zo'n mevrouw in een blauwe verpakking) te kennen gegeven dat het haar heel, heel erg speet, maar dat mijn vliegtuig overboekt was en ze me naar een latere vlucht hadden verplaatst, in de business class. Ik geef toe dat ik ook op dit terrein nog een groentje ben, maar volgens mij behoren mensen die business class reizen tot een apart ras. Je herkent ze meteen. Ze vinden het heel normaal dat ze eerder het vliegtuig in en uit mogen dan alle andere mensen, dat ze tijdens de reis ongelimiteerd van dure drank voorzien worden, en dat ze zo veel beenruimte hebben dat ze rustig hun golftas, golden retriever, vouwfiets en een krat bier mee kunnen nemen. Dat laatste heeft natuurlijk weinig zin, want ze kunnen aan boord zo veel gratis bier krijgen als ze willen, maar goed, stel je voor dat dat hun merk niet is. Ik weet absoluut zeker dat mijn medepassagiers die avond allemaal meteen doorhadden dat ik dus niet tot het business class-ras behoor. Ik heb nog geprobeerd om me casual te gedragen, want kinderlijk enthousiasme is natuurlijk heel slecht voor je streetcred. Maar hoe doet men dat? Dvd's! Champagne! Kussentjes! En zelfs een snoepzakje voor thuis - bij KLM krijg je dat in de vorm van een Delfts blauw huisje met jenever erin. Blijkbaar wen je eraan, maar eigenlijk hoop ik dat dat bij mij nooit gaat gebeuren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen