Ad Valvas 2006-2007 - pagina 299

AP VALVAS 8 FEBRUARI 2 0 0 7

O N P E R W I J S / I N T E R N A T I O N A A I -

PAGINA 5

Willen we meer colleges, of niet? 'Studenten eisen meer colleges', kopten veel kranten. Wat zeggen studenten en onderwijsexperts aan de VU hierover? TEKST: FLOOR BAL BEELD: VU/RICHELLE VAN DER VALK

"Ik werk liever thuis", zegt Roos Hamann (21), vierdejaars geneeskunde. "Bovendien heb ik een bijbaantje en houd ik van uitslapen. Dus ik ga niet naar alle hoorcolleges. Per week heb ik twintig verplichte practica-uren. Ik vind het een goede balans zo. Als ik die practica met zou hebben, zou ik de eerste weken van een blok niets doen. Als je weinig uren hebt, word je eenzaam. Dan zie je mensen van je studie alleen maar bij tentamens. Nu krijg je Ups van elkaar. Wat je voor een vak moet leren of kopiëren. Daarnaast is het gewoon gezellig." "Toen ik nog biomedische wetenschappen studeerde, waren mijn cijfers veel hoger terwijl ik het echt met leuk vond", vertelt Luuk Siebenlist (20), eerstejaars bewegingswetenschappen. "Ik had daar heel veel werkgroepen en zat ik meer aan mijn studie. Ik doe te weinig aan zelfstudie, dus voor mij zijn meer college-uren beter." "Ik ga minimaal naar colleges", zegt Samir Benslimane (24) vierdejaars business administration.

"Van hoorcolleges leer ik niet zoveel, je moet de stof toch nog thuis doornemen. Maar er zullen ongetwijfeld mensen zijn die er baat bij

'Geen optimaal gebruik van colleges' "Bij rechten hoort nou eenmaal veel zelfstudie", verteK Wim Huisman, portefeuillehouder onderwijs bij de faculteit Rechtsgeleerdheid. "Het is een heel talige studie, waarbij je zeK veel moet lezen en schrijven. Het recht vindt naast de rechtszaal veel op papier plaats. De procedure voor de Hoge Raad is zeKs grotendeels schriftelijk. Die schrijfvaardigheid moeten studenten zelf leren. Bovendien is het niet zo dat het aanbod van colleges optimaal gebruikt wordt. Er zitten altijd minder mensen bij een college dan er in theorie zouden moeten zijn. Dat verandert niet, ook al gaan we meer colleges geven." "De consequentie van ons nieuwe bachelorprogramma is dat studenten vaker college hebben", vertelt Frans Kamsteeg, portefeuillehouder onderwijs bij Sociale Wetenschappen. "Om meer verdieping aan te brengen, laten we vakken langer lopen. Het is niet zo dat studenten op de stoep stonden om meer uren te vragen. Maar we vonden het langzamerhand wel erg vrijblijvend geworden. Ze hebben nu drie vakken per blok, dat is twaalf uur college per week. De leden van de Studentenraad zeiden: 'ik wilde dat wij dat gehad hadden'. Maar er zijn ongetwijfeld ook studenten van wie het allemaal niet hoeft. Die het zo wel goed vinden."

hebben. Naar werkcolleges ga ik wel, die zijn verplicht. En ze zijn nuttiger omdat je in een kleinere groep zit. Ik werk veertig uur in de week, dus zo kan ik het combineren. Tot nu toe heb ik al mijn vakken gehaald." "Het zelfstandige karakter van de studie

>Stijn in Oeganda (5) Stijn van Rest, student culturele antropologie, onderzoekt of leven in een conflictgebied het rechtvaardigheidsgevoel van Oegandezen beïnvloedt. De Oegandese president sluit zijn ogen voor het leed van zijn volk.

spreekt mij aan", vindt Bas van Stralen (25), zesdejaars chemie, die m februari afstudeert. "Dat niet alles voorgekauwd wordt, dat je zelf moet denken. Uiteindelijk moet je ook zelfstandig je scnptie kunnen schrijven. Maar meer werkcolleges was wel prettig geweest. Theoretische scheikunde is een vak dat je leert door het te doen, door veel sommetjes te maken. Daar had ik meer begeleiding bij kunnen gebruiken."

^Als je weinig uren hebt^ word je eenzaam ^ "Colleges volgen is beter dan veel zelfstudie", zegt Martijn Zantmge (23), premaster informatiekunde. "Tijdens mijn hbo-opleiding moest ik veertig uur per week aanwezig zijn. Mijn voorkeur gaat daar toch naar uit. Ik vind het zwaar om vaak zelf te studeren, daar moet ik echt de knop voor omzetten. Vroeger bladerde ik voor een tentamen alleen de dag ervoor even het boek door. Dat kan met meer." "Gemiddeld heb ik negen uur college per week, dat vind ik weinig", zegt Tuba Sahar (23), eerstejaars rechten. "Ik zou graag meer colleges en werkgroepen hebben omdat ik meer uitleg bij de vakken kan gebruiken. Om

Elkaar te lang direct in de ogen kijken is in Oeganda niet gebruikelijk. Het wordt gezien als intimiderend, niet respectvol en zelfs onbeleefd. Dit staat haaks op mijn eigen cultureel geconstrueerde blik op sociale interactie. Ik hecht grote waarde aan oogcontact. Al is dit niet altijd zo geweest. Ik hoor de rood aangelopen juffrouw van groep zes nog tegen me krijsen: "Kijk me aan als ik tegen je praat!" De vrouw die ik nu spreek is pas 22 jaar, maar heeft al meer meegemaakt dan ik in mijn 25 jaren op de televisie heb gezien. Ze heeft geen lippen. Haar neus is misvormd. Van oor tot oor loopt een opgezwollen litteken. Twee jaar geleden werd deze vrouw toegetakeld door de rebellen van het Leger van de Heer. Soms stoort het me dat mensen me niet aankijken als ik met ze spreek. In dit geval ben ik echter braaf antropologisch cultureel relativerend. Twijfel, ongeloof en schichtigheid. De mix van gevoelens die mijn ogen spreken, vallen haar zo tenminste niet op. Ze vertelt me over haar leven voor en na de aanval. De lichamelijke problemen, de mentale pijn en de sociale stigma's. Rechtvaardigheid laat ze over aan God. Persoonlijk wü ze de rebellen vergeven, geestelijk vrede vinden en verder gaan met haar leven. Toch bidt ze iedere dag dat God degenen straft die haar dit hebben aangedaan. Aan het eind van ons gesprek verzoek ik haar om mij drie vra-

'Alle jongens voor de klas, dat kan niet' "We hebben nu eenmaal een systeem dat gebaseerd is op een evenwkhtige verdeling tussen onderwijs en onderzoek", zegt Jos Beishuizen, directeur van het VU Onderwijscentrum. "Je kunt niet tegen docenten zeggen: 'jongens, we gaan allemaal voor de klas staan'. Dan veriies je de onderzoekstaken van de unWersiteit uit het oog. In principe verdienen studenten de nodige aandacht in colleges. Je moet ze bij hun studie betrekken en ze bij de les houden. Dat je studenten zelf laat werken, betekent niet dat de docent daar niet voor nodig is. Als je een onderzoeksgroepje bij elkaar zet, moet de docent het proces sturen en zorgen dat de juiste onderzoeksvraag boven water komt. Maar onderwijs geven is duur. Ik heb ook begrip voor de decanen die de eindjes aan elkaar moeten knopen.

hier te komen ben ik anderhalfuur onderweg. Dan moet ik vier keer overstappen. Als ik eindelijk thuis kom, ben ik zo moe van het reizen dat ik denk dat ik een zware dag heb gehad. Terwijl ik eigenlijk maar één vak had." "Het is precies goed", vindt Willemien Uringa (20), vierdejaars theologie. "Normaal heb ik acht uur per week college. Daarnaast studeer ik twaalf tot achttien uur per week thuis. Ik vmd het ideaal zo. Ik heb twee dagen m de week college. Ik kom uit Kampen en zo hoef ik met te veel te reizen." Reageren? Mail naar redactie@advalvas.vu.nl

gen te stellen. Over dezelfde onderwerpen als mijn vragen aan haar. Vragen geven verborgen veronderstellingen weer. Verder geeft het haar de kans om meer van mijn gedachtewereld te zien. Als deze vrouw zich voor mij openstelt, dan stel ik mij ook voor haar open. "Als jij door lichamelijke verminkingen niet in staat zou zijn om je gezin te onderhouden, waar zou je dan financiële steun zoeken?" Als verzorgde burger van de Nederlandse staat, ligt mijn antwoord voor de hand. Arbeidsongeschikt. WAO'tje. De overheid. Ze lacht sceptisch. Vorig jaar was de president van Oeganda Yoweri Museveni op bezoek in het ziekenhuis waar zij behandeld werd voor haar verwondingen. Ze smeekte de overheid om haar bij te staan. "Waar gevochten wordt, vallen slachtoffers", zei het hoofd van de staat. Geen oogcontact. "Er is niets dat ik voor je kan doen", zei hij die verantwoordelijk is voor het welzijn van iedere burger van Oeganda. Van de president van Oeganda wordt dan wellicht sociaalcultureel gezien niet verwacht dat hij deze vrouw recht in de ogen aankijkt. SymboUsch gezien schetst de manier waarop hij haar aanspreekt echter een trieste reaUteit. Een realiteit waar de mensen in het noorden van Oeganda al twintig jaar onder lijden. De realiteit van een conflict waar de leider van dit land onopgemerkt een oogje voor toeknijpt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen