Ad Valvas 2006-2007 - pagina 418

PAGINA 1 2

A D

RE

AP VALVAS 12 APRIL 2007

>Lentjes

>Griff

>De tafel van 455-5326 De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Pieter Knipping (21) open.

Dik

Wat schaft de pot? "Kant-en-klare pizza, dat eet ik gemiddeld zo'n twee keer per week. Verder eet ik vaak pasta met gehakt, tomatenpuree en wat ik verder aan groente tegenkom, meestal uit blik. Ook doe er altijd een chilipepertje door; ik houd van scherp." Dus je eet eigenlijk altijd óf pizza óf pasta? "Nee, dat zou wel erg saai zijn. Ik eet ook wel eens iets anders, iets wat ik zelf maak, stamppot die ik meekrijg van mijn moeder of een magnetronmenu." Wat doe je voor studie? "Ik volg de lerarenopleiding geschiedenis. Ik vind geschiedenis leuk. Het lesgeven ook, maar dat wil ik met tot in lengte van dagen doen. Omdat ik in het tweede jaar zit, heb ik al voor de klas gestaan op een vmbo-school in Weesp. Het is pittig maar leuk. Helaas kom je alleen met echt aan de vakinhoud toe, maar ben je vooral pedagogisch bezig." Het nieuwe zelfstandige leren... "Ja, leerlingen moeten veel meer zelfstandig aan de slag met opdrachten uit boekjes. Voor de klas mijn verhaal vertellen zit er niet meer in. Ik zou dat ouderwetse, klassikale veel leuker vinden, dan komen er tenminste ook discussies op gang." Lukt het je om orde te houden? "Jawel, al kun je van sommige leerlingen beter iets hebben

dan van andere. Sommige zuigen gewoon heel erg door steeds vervelend te doen. Ik spreek die leerlingen dan streng toe, zelden stuur ik ze de gang op." En helpt het als je ze streng toespreekt? "Nou, het dringt niet altijd even goed tot ze door. Zo kreeg ik een leerling niet aan zijn kop gepraat datje een meisje niet tegen de grond slaat als ze het niet met je eens is. Dat jochie pakte een meisje erg hardhandig aan, dus heb ik hem even apart genomen en gezegd dat ik

dat niet normaal vond. Maar daar was hij het niet mee eens." Is het een voordeel dat je zelf nog jong bent? "Ja, je praat over muziek en films met ze. Al hebben we absoluut niet dezelfde muzieksmaak. Ik houd vooral van punk en rock en daar snappen ze helemaal niks van. Als ik ze nou eens een beetje muziekopvoeding kon geven... Maar dat zit er helaas niet in." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

>Cordelia NAALD I

CMHOCAAJC

dAAA^7

é^

Sinds vorige week weet ik dat ik dik ben. Het vetpercentagemetertje in het promotiepakket van het VU-sportcentrum zei het. En zo'n ding liegt niet, althans, dat zou je denken. Opvallend was wel dat Ik deze test in gezelschap deed, en alle andere aanwezigen ook dik bleken te zijn, onder wie enkele types die volgens mij best af en toe twee toetjes zouden mogen eten. De gedachte dringt zich op dat het voor een sportcentrum natuurlijk best voordelig is om tegen iedereen te zeggen dat ze dik zijn en dat daar iets aan moet gebeuren. Maar misschien zitten we allemaal in de ontkenmngsfase. In ieder geval kwam de diagnose voor mij op een wat ongemakkelijk moment, want Ik had net een weekend bij mijn oma achter de rug. Mijn oma is iemand wier communicatiepatroon lijkt op dat van een vastgelopen computer. 'Nee, bedankt.' 'Dat is geen geldige invoer. Probeert u het nog eens.' 'Nee, echt niet.' 'Geen geldige invoer.' 'Uit mijn ogen met die taart/soep/bonbons/chips/kippenpoot/kroketi' 'Geen geldige invoer. De antwoordmogelijkheden zijn: 'ja, graag.' Dit is wat het concept feestvieren bij mij in de familie inhoudt. In de loop van de dag dient men zich door stapels zoete en zoute etenswaren heen te worstelen. En dan heb ik het nog met eens over de dranken gehad. De rode lijn is koffie, maar vanaf een uur of twee 's middags is het tevens geoorloofd om wijn te drinken. En tegen die tijd ben ik daar meestal ook al wel erg aan toe. Kortom, tegen zonsondergang ligt iedereen onder de tafel en zweert zich voortaan uitsluitend macrobiotisch te gaan voeden. Maar dan ontdek je bij aankomst datje tas, toen je even niet keek, heimelijk is volgepropt met chocolade paashazen. In Duitse klederdracht. Waarvan ik me overigens afvraag waar je die kunt kopen. Niet omdat ik er meer van wil, maar uit sociaal-culturele/antropologische onderzoeksoverwegingen, of meer in het algemeen vanwege de waaromvraag. Die luidt: waarom chocolade paashazen in Duitse klederdracht? Ondanks dit alles valt het volgens mij nog wel mee met dat vermeende dik zijn, maar voor de zekerheid heb ik de chocolade paashazen in kwestie niet opgegeten, en ben ik ook niet van plan om dat binnen nu en afzienbare tijd (zeg, de Apocalyps) te gaan doen. Chocolade paashazen in Duitse klederdracht zijn trouwens toch meer bedoeld om naar te kijken, vermoed ik. Daphne tentjes is alumnus van de VU en doet voor een groot deel van het jaar archeologisch onderzoek in Zuid-ltalié.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen