Ad Valvas 2006-2007 - pagina 394

A D

PAGINA 1 6

R E M

AP VALVAS 22 MAART 2007

>Lentjes

>De tafel van 443-5239 De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Mamadou Balde (28) open. Wat schaft de pot? "Rijst, groente, vis en gebakken banaan. Ik werk heel onregelmatig, de ene keer draai ik avonddiensten en de andere keer werk ik 's ochtends. Soms begin ik al om vijf uur in de ochtend. Als ik door moet werken tot na vijf uur 's middags dan eet ik op het werk." Wat voor werk doe je? "Expeditie bij een fabriek die producten verpakt en levert aan supermarkten. We verpakken bijvoorbeeld vleeswaar. Het vlees is al geslacht als wij het krijgen, wij doen alleen het inpakken. We verpakken ook vegetarische producten." 'Expeditie' in een fabrlelt? "Ja, wat ik doe heet expeditie. Vergelijk het met een kok in een restaurant. Er wordt een bestelling gedaan die moet worden klaargemaakt. Zonder recept gaat het mis. Je moet een idee hebben om het eten klaar te maken. Zo zit er bij ons een idee achter hoe wij de vrachtwagens innchten." Welk idee zit er bij jullie achter? "Een vrachtwagen moet bijvoorbeeld langs supermarkten in Rotterdam en Den Haag. Als Rotterdam vlees wil en Den Haag vegetarische producten, dan moet eerst het vlees worden

>Cordelia A^.tc^,

ingeladen en daarna de vegetarische burgers. Anders moet de vrachtwagen heen en weer rijden. In de praktijk gaat het vaak om meerdere steden waar de chauffeur langs moet rijden. Wij moeten dat vooraf allemaal uitdenken." Is het leuk werk om te doen? "Mijn werk Is prima. Anders zou ik er niet al dneëneneenhalf jaar werken. Zou jij het zo lang volhouden bij iets wat niet leuk is?" Waar kom je eigenlijk vandaan? "Ik kom uit Sierra Leone. In 2001 kwam ik hier en heb

een opleiding horeca-assistent gedaan. Ik liep een stage in de horeca op Schiphol. Dat was een goede ervaring voor wat ik nu doe. Via een uitzendbureau kwam ik uiteindelijk terecht bij waar ik nu werk." Hoe vind je het in Nederland? 'Nederland bevalt me. Je kunt werken als je wilt, de kansen zijn er. Je moet ze alleen wel grijpen. Het is belangrijk om de taal te kennen en je moet je best doen. Maar als het misloopt, dan is het moeilijk hier." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

Sprinten Als ik in Italië zit, worden er in Nederland altijd allemaal heel handige dingen uitgevonden waar ik dan maanden na dato pas wat van hoor, zoals pannenkoekenbeslag uit een flesje, tram-chipkaarten en Sprinters. Spnnters zijn tremen. De naam doet vermoeden dat ze iets met snelheid te maken hebben, maar dat is met zo. De Sprinter is zo'n beetje de apotheose van de stoptrein. Bij elke lantaarnpaal waar er eventueel mensen bij gebaat zouden kunnen zijn, wordt gestopt. Het is dus eigenlijk een tram, maar dan in treinvorm, voor mensen die absoluut geen haast hebben. Laatst moest ik naar Utrecht en besloot uit nieuwsgierigheidsoverwegingen eens de Sprinter te nemen. Ik had immers geen haast. Het leek een goede keuze. Om me heen zaten allemaal mensen die ook geen haast hadden en dat schept meteen een band, merkte ik. Ik zat te kletsen met de mevrouw naast mij, toen er over de intercom werd omgeroepen dat de trein helaas geen machinist had, en dat ze nu gingen bellen waar-ie bleef. Dat is toch kras, dacht ik nog. Een trein zonder machinist? En daar komen ze pas achter als-ie moet vertrekken? Er wordt kennelijk met al te ver vooruit gedacht in Sprinters, maar dat hoeft natuurlijk ook met, want niemand heeft haast. Hoe dan ook, tien minuten later begon de stemming in mijn coupé om te slaan. Enkele mensen die weliswaar weinig haast hadden, maar ook weer niet zo weinig, besloten dat het tijd werd om uit te stappen en een andere trein te nemen. Maar het Sprinter-personeel had zich reeds op deze vorm van muiterij voorbereid. De deuren waren vergrendeld, zodat niemand eruit kon. Toen ontstond er toch wat onrust. We zaten opgesloten in een Sprinter zonder machinist! Een paar kinderen begonnen te huilen, er werd hardop geweeklaagd, mensen gingen tegen de deuren duwen. Haast of met, de situatie werd hachelijk. De intercom bood weinig uitkomst. "Dames en heren, we hebben nog steeds geen machinist." Het aardige van dit soort calamiteiten is dat een groep mensen zich dan ineens als één organisme gaat gedragen. Iedereen gaat elkaar vertellen wat hij/zij ervan vindt en hoe de situatie volgens hem/haar opgelost moet worden. Veel echtelieden hebben elkaar op deze manier ontmoet, dat is bekend. Uiteindelijk kwam er een machinist aangekuierd (want geen haast), en anderhalf uur later stond ik in Utrecht. Ideaal, Sprinters. Die heb je in Italié niet. Daphne tentjes is alumnus van de VU en doet voor een groot deel van het jaar archeologisch onderzoek in Zuid-ltalié.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen