Ad Valvas 2006-2007 - pagina 286

L E T T E

PAGINA 8

R E

Eerste auteur op locatie: Abdelkader Benali

'Als een universiteit het éclit niet meer weet, vraagt ze een sclirijver' Abdelkader Benali is de eerste van vijf schrijvers die een jaar lang op de VU gaan rondlopen. Wat houdt hem bezig en wat gaat hij hier eigenlijk doen? TEKST: PETER BREEDVELD FOTO: MARIJN ALDERS

In het Haagse café Dudok zitten twee mooie Turkse vrouwen al de hele tijd naar schrijver Abdelkader Benali te kijken. Uitemdelijk trekt een van hen de stoute schoenen aan: "Jij hebt een bekend gezicht. Volgens mij ben je een schrijver, of met?" Twee mmuten later eten ze uit zijn hand, of hij uit die van hen, dat is niet helemaal duidelijk, maar in elk geval is het fascinerend. Benali vertelt dat hij in Den Haag is voor het literaire Wintemachten-fesaval en vraagt of ze zin hebben om te komen. "Knjgen we dan een vip-behandeling?" vraagt een van hen. "Natuurlijk!" zegt de schrijver met spottende blik. "Oesters, champagne, alles." Benali wordt 'schrijver op locatie' aan de VU. Hij zal een jaar lang op de universiteit rondlopen en stukken schrijven in de landelijke dagbladen over wat hij hier ziet en meemaakt, "en waarom niet ook in Ad Valvas?" vraagt hij retorisch. Hij zal een weblog bijhouden, VU-watcher zijn, bij studentenverenigingen op bezoek gaan, studenten meenemen op bezoek bij collega-schrijvers, deelnemen aan debatten en middelpunt zijn van een speciale avond in Cultuurcentrum Griffioen. Als een soort huisfilosoof zal Benall gaan nadenken over de positie van de VU in het post-9/11-tijdperk. "Hoe gaat de VU na 9/11 met haar maatschappelijke verantwoordelijkheden om?" "Een literaire vliegende keep, dat word ik", vat Benali het samen. En dan, met schalkse lach: "Als een universiteit het niet meer weet, vraagt ze een commissie een rapport te schrijven. Als ze het écht niet meer weet, vraagt ze een schrijver".

Vernietigend Hij IS ziek. "Vanmorgen heb ik flink overgegeven. Ik voel me echt belabberd." Toch is daar wemig van te merken. Hij is vrolijk, charmant, geanimeerd, straalt zelfverzekerdheid uit, praat honderduit en heel snel. Alleen als de kntieken op zijn laatste boek Feldman en ik ter sprake komen, kijkt hij heel even bedrukt. "Je vond de besprekingen zuinig? Zeg maar rustig: vernietigend." HIJ is er even door van slag geweest, daar doet hij niet kinderachtig over. Onrechtvaardig vond hij de meeste kritiek ook niet, "al vind ik wel dat sommige critici de plank geweldig missloegen. Bijvoorbeeld door het boek negatief te beoordelen omdat het geen realistische roman is. Nee inderdaad, het is een parabel, een satire. Het is ook helemaal waar dat ik op zeker moment doordraai met mijn verhaal, maar ik vind juist dat

^De protestantse wortels van de VU zijn weer cooV daar een zekere schoonheid in zit. Ik heb het boek in elk geval met plezier geschreven. En dat is gebleven, mijn schrijfplezier. Uiteindelijk is het ook nog eens zo dat mijn nieuwe boek door alle kranten en bladen meteen is besproken. Dat ervaar ik als compliment, want het betekent dat ik seneus genomen word als schrijver." Hij IS alweer hard bezig met zijn volgende boek. "Elke avond schnjf ik tot diep in de nacht aan mijn verhaal. Op deze manier verwerk ik al mijn obsessies en frustraties." Waar het boek over gaat, wil hij niet zeggen. "Ik ben heel bijgelovig, wat dat betreft. Ik praat nooit over dmgen waar ik op dat moment mee bezig ben."

Flamboyant De strenge, saaie VU en de flamboyante Benali, het is een, laten we zeggen, 'onverwachte' combinatie. Maar Benali heeft zich m de VU verdiept en ontdekt dat er toch opwmdende dingen gebeuren. "Die discussie over creationisme, evolutie en de islam bijvoorbeeld, en de imamopleiding. En dat we straks een regermg krijgen onder leiding van dne VU-mensen. En vergis je niet, de protestantse wortels van de VU zijn m deze üjd weer cool. De VU staat ergens voor, ze heeft een duidelijke wereldvisie." Het tweeslachtige van een universiteit spreekt hem erg aan: aan de ene kant is de VU een brug tussen de samenleving en

'Elke avond schrijf ik tot diep in de nacht. Zo verwerk ik al mijn obsessies en frustraties'

de wetenschap, met maatschappelijke verantwoordelijkheden, "maar tegelijkertijd moet een universiteit ook iets hebben van een middeleeuws klooster, een in zichzelf gekeerd bastion van de wetenschap. Het is niet erg als een universiteit geen deel uitmaakt van alle moderne ontwikkelingen in de maatschappij, maar meer een verbinding is tussen het verleden en de toekomst." Als student was Benali zelf geen groot succes. Hij heeft vier jaar geschiedenis gedaan in Leiden. Achteraf vindt hij dat hij beter eerder had kunnen stoppen. "Dat had me veel slapeloze nachten gescheeld." Passief m de collegebanken kennis absorberen was niets voor hem. "Wetenschap is systeem aanbren-

gen in de chaotische en onvoorspelbare wereld om ons heen. Maar precies hetzelfde doe ik als schrijver al. Dat had ik me eerder moeten realiseren."

Kluisje o m hals Op locatie aan de VU, het is ook nogal een contrast met het 'schrijverschap op locatie' dat Benali afgelopen zomer onbedoeld vervulde. Toen zat hij namelijk in het door Israelische bommen geteisterde Beiroet. Hij was er om Arabisch te leren toen de oorlog tussen Israel en Hezbollah uitbrak. Voor opinieweekblad Vrij Nederland hield hij er een weblog over bij, later verwerkt tot een boek: Berichten uit een belegerde stad. 'In

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen