Ad Valvas 2006-2007 - pagina 149

AP VALVAS 9 NOVEMBER 2006

'Kom ik daarvoor zo vroeg mijn bed uit?' Bij de ontruimingsoefening van de faculteit Geneeskunde klinkt veel gemopper, maar iedereen staat wel binnen tien minuten buiten. TEKST: WELMOED VISSER FOTO: AVC/PETER VALCKX

8.45 uur. Een doodgewone maandagochtend op de medische faculteit. Docent Frank Bakker wil beginnen met het college inleiding sport. Hij sluit de deur achter een paar laatkomers. Het is goddeloos vroeg, maar zo'n honderdvijftig eerstejaars bewegingswetenschappen zijn toch uit bed gekomen om zijn verhaal te horen. "Jaren geleden...", begint Bakker. Hij wordt meteen onderbroken door lawaai uit de intercom. Een hoop gerommel. De stemmen zijn niet te verstaan. Het klinkt als de geluidsband van een gangsterfilm die te zacht staat. Bakker laat zich niet zo gemakkelijk van de wi)s brengen. Hij begint nog een keer: "Ik wilde u dus venellen..." Weer gerommel, luider dit keer.

PAGINA 5

Op knopjes drukken helpt niet. "Ik ga even kijken of hier iets aan te doen valt", zegt Bakker en loopt weg. Hij is de zaal nog niet uit, of er klinkt een slow-whoop door de intercom. Gelaten pakken de studenten hun tassen in en lopen naar buiten. Als het alarmgeluid ophoudt, aarzelen de studenten: toch maar weer gaan zitten? Bakker is inmiddels terug en vangt de groep op m de gang. "Een ontruimingsoefening We moeten allemaal naar buiten", legt hij uit. Student Jette van Walraven baalt als een stekker. "Ik ben vanochtend om zeven uur opgestaan om hier op tijd te zijn. Ik moet helemaal uit Oegstgeest komen." Medestudent Tim Schutte haalt zijn schouders op: "Het zijn vast kids die het brandalarm hebben ingeslagen. Dat gebeurde op de middelbare school ook altijd."

Afinelden Docent Bakker is minder laconiek. "Erg jammer dat ik mijn college niet kan geven. Ik had zo'n interessant verhaal voorbereid." De menigte voor het gebouw van de medische faculteit groeit snel. "Wat staan al die mensen daar te staan?" knjgt een van de ontruimers door zijn walkie-talkie te horen. "Mensen doorlopen. U moet zich afmelden in de kantine van

de exacte faculteit", roept hij. De meesten hebben er weinig zin in en blijven voor het gebouw drentelen. Een auto probeert door de menigte heen het parkeerterrein te bereiken, maar wordt teruggestuurd door een bewaker. "Ik heb zo mijn best gedaan om hier op tijd te zijn", vertelt Floor van Deudekom, derdejaars geneeskunde. "Als ik dit had geweten.

^Wat staan al die mensen daar te staan? ^ was ik lekker nog even in bed gebleven." Van Deudekom zat bij het college psychisch functioneren. "De sirene ging en niemand wist wat de bedoeling was." Jürgen Runge, ook derdejaars geneeskunde, kwam net binnen toen het alarm afging. Hij kon meteen weer naar buiten. "Gelukkig hoef ik niet van ver te komen, ik woon op Uilenstede, dus ik vind het met heel erg."

Geneeskundestudent Jumoke Vreden maakt met scholieren een theatervoorstelling over het leven in de sloppenwijk Kibera. Eindelijk is het zover. De première!

>Jumoke in Kenia (6)

In deze twee maanden ben ik er met in geslaagd het volume van de jongeren genoeg omhoog te krijgen om een zaal met tweehonderd rumoerige scholieren te kunnen overstemmen. Ik heb speakers en microfoons gehuurd van een zeer vriendelijke man. Op deze ochtend van de première heeft hij zich echter in zeer beschonken toestand bij de bewaker van de school gemeld, die hem vervolgens de toegang tot het terrein ontzegde. De achtergebleven assistenten van de geluidsman krijgen na een uur klungelen nog geen fatsoenlijk geluid uit de speakers. Mijn groep is inmiddels gearriveerd en wacht ongeduldig op de eerste soundcheck van hun leven. Ik neem het besluit om toch de dronken man weer op te trommelen. Met een paar simpele handelingen brengt hij het geluid in orde. Hij gorgelt en giechelt wat en gooit met dezelfde simpele handelingen alles weer door elkaar. Ineens ben ik nerveus. Oké, ik weet dat ik hem hierheen heb gehaald, maar wie kan deze vent weer laten verdwijnen? Nog een klem uurtje tot de voorstelling en we wilden de hele show nog doornemen. In de afgelopen weken heb ik wel vaker gewenst dit project

Nog steeds staat er een hele kluit mensen voor de faculteit Geneeskunde. "We kunnen binnen niets vmden", klinkt door een van de walkie-talkies. Naderhand blijkt dat er zogenaamd beneden m de kelder een bom is afgegaan, compleet met bloederige slachtoffers. Er zou een tweede bom in het gebouw aanwezig zijn, maar die kunnen de beveiligers niet vinden. Het grote pubhek krijgt daar helemaal niets van mee. Het enige wat er te zien is, is een brandweerauto, waar mannen druk m de weer zijn met een brandweerslang. Ontruimer Marco van Westerhoven, die de mensen naar het WN-gebouw moet loodsen, begint zijn geduld te verliezen. "Iedereen staat hier maar op straat", moppert hij. De meeste studenten zien het nut er niet zo van in om zich af te melden. "Er is toch niemand die weet of je wel of niet bij dat college was", redeneert Anne Wytzes, eerstejaars bewegingswetenschappen. Ze betwijfelt of de oefening zin heeft gehad. "Het was zo'n chaos, niemand wist wat er moest gebeuren. Ik hoop dat dat bij een echte ramp anders gaat." Bijna een uur nadat het alarm afging, om 9.40 uur, geeft de bewaking het gebouw weer vrij en kan iedereen weer naar binnen. Of de tweede bom inmiddels al gevonden is, is onduidelijk.

met meer personen te zijn begonnen. Nog nooit zo sterk als nu. Bij het acteerwerk moeten de puntjes op de 'i', de banken voor het publiek staan nog niet goed, het schoolhoofd wil van alles weten voor we beginnen, de rekwisieten zijn niet in orde, 'mijn kids' moet ik nog geruststellen, de camera moet geïnstalleerd worden, de vragenlijsten voor na afloop moeten klaargelegd... Het enige waar ik mij openlijk druk over maak, is het weer. Het begint te motten en onze 'backstage' is buiten. De zaal heeft een golfplatendak. Een fimke bui zal de show onverstaanbaar maken. Ik kijk om me heen; de acteurs spreken elkaar moed in, proberen de kostuums en lezen hun scnpts door. Er heerst een gezonde spanning. Ik geef het op mezelf m twaalven te delen en laat me ervan overtuigen dat motregen m Naurobi een teken is dat het verder droog blijft. "Kom jongens, nog even m de kring met z'n allen. Adem m...uit." Na onze groepsyell {"one, two, three, hurray", ik weet het, het kan veel beter) zijn we er klaar voor. Ze pakken hun trommels en lopen de bühne op voor het openingslied. Bij iedere act lijkt de boodschap begrepen. Het publiek lacht en joelt. Dit spoort de acteurs aan nog meer te geven. Ik ben zo trots op ze! Leraren en scholieren zijn enthousiast. Wat ze hebben neergezet, is uniek voor Kibera (Nairobi? Kenia?). Ik heb nu nog maar een week om te genieten van hun succes (we hebben nog drie shows) en het slagen van het project. Dat is veel en veel te kort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen