Geen duimbreed?! - pagina 47

CONFLICTEN TUSSEN THEOLOGEN

EN

FILOSOFEN

liet dat laatste echter totaal in het midden, omdat hij als filosoof in dergelijke vragen niet wenste te beslissen. De Kamper hoogleraar J. Ridderbos nam het in deze voor Vollenhoven op en wees er in het bijzonder op, dat Hepp door van Christus geen menselijk individu te maken, het jood-zijn van Christus verloochende. 75 Hepps standpunt kwam daarmee gevaarlijk dicht bij de beweringen van de zogenaamde 'Deutsche Christen', een nationaalsocialistische kerkelijke organisatie, die het jood-zijn van Christus ook verwierp en in feite een Germaan van hem wilde maken. Dooyeweerd en Vollenhoven beschikten inmiddels aan de v u onder hun studenten en hun alumni over een eigen achterban, die geneigd was hun filosofisch avontuur te volgen. In 1 9 3 0 was het tot de oprichting van een Vereniging voor Calvinistische Wijsbegeerte gekomen, met een eigen wetenschappelijk tijdschrift. In zijn vierde brochure viel Hepp, zoals hij beloofd had, zijn beide collega's niet meer aan, maar nu richtte hij zijn pijlen weer op Schilder. 76 Hij beschuldigde hem van modernisme, omdat hij voor de mens als medearbeider Gods nog een eigen taak voor zijn verlossing weggelegd zag. Schilder reageerde natuurlijk weer even fel en kreeg daarbij van verschillende jonge predikanten ondersteuning. H. H. Kuyper stelde zich in De Heraut achter Hepp op. Voor de uitgever van Hepps brochures, Kok in Kampen, werd dit allemaal te onverkwikkelijk. Hij staakte de verdere uitgave. De curatoren van de vu bemiddelden opnieuw en brachten de vu-hoogleraren op een onderlinge conferentie op 4 april 1938 bijeen, kort na de Anschluss en terwijl de spanning om Sudeten-Duitsland begon op te lopen. 77 Veel succes had dit niet, want de theologische faculteit diende in november van dat jaar bij de curatoren zelfs een officiële aanklacht tegen Vollenhoven in. De theologen beschuldigden hem ervan, inzake de twee-naturenleer en de onsterfelijkheid van de ziel, in strijd te zijn met de gereformeerde leer zoals die was vastgelegd in de Drie Formulieren van Enigheid op de synode van Dordrecht in 1 6 1 9 . Vollenhoven liet zich door deze zware beschuldiging van de kant van zijn collega's niet uit het veld slaan en antwoordde dat hij op alle punten met de gereformeerde leer instemde. In een brief van 4 april 1939 - er waren inmiddels al meer brieven over en weer geschreven - beklemtoonde hij zijn geloof in het voortbestaan na de dood, hoewel hij de dichotomie tussen lichaam en ziel bleef verwerpen. Hij eiste echter

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen