De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 1]) - pagina 84

HET

PERFIDE

ALBION

In de openingszinnen van De crisis in Zuid-Afrika verwees Kuyper terug naar de Vredesconferentie: De negentiende eeuw loopt ten einde. Wat luidde haar in? Een belofte van vrijheid. Een roep om recht. Aanvankelijk voldeed zij aan veler verwachting. Daar werd menige boei geslaakt, menige hervorming ingevoerd. Dat zij thans, wegschemerend in 't verleden, haast in haar laatste ure, besmet moest worden met een geweldenaarskrijg, dien niets rechtvaardigen kan!12

De Haagse Conferentie had de mensen vrome dromen voorgetoverd, stelde Kuyper. Niet meer geweld, maar arbitrage zou voortaan de conflicten tussen de staten beslechten. Vrede op aarde! Maar ziet hoe Engeland, tot ieders stomme verbazing, een moordbedrijf tussen christenen ontketent! Helaas, de geschiedenis leert dat Engeland zijn eigenbelang en macht altijd heeft nagejaagd. Wederrechtelijk eigende het zich de Kaap toe, zonder ooit de genegenheid van de inwoners te kunnen winnen. Want met harde hand probeerde het hen naar eigen type te vervormen. Maar 'bij duizenden maakten de Boerengezinnen zich bij die Exodus, welke in de geschiedenis bekend staat als de Groote Trek, op om dat Egypteland met zijn pharaonische plagen te verlaten en zich in de woestijn te begeven. Liever omkomen in de strijd met Kaffers en wilde dieren dan langer zulk een laagheid te dulden!'13 Na veel lijden verwierven de Boeren hun zelfstandigheid. Maar Engelands 'nationale eerzucht', weldra aangevuld door 'buitgierige materialisme' en 'Jingoisme', hield niet af.14 Ook nu nog is het springlevend. Uitvoerig weerlegde Kuyper de aanklachten tegen de Boeren, zoals de suzereiniteitsvraag, de positie van de uitlanders, het stemrecht en verdere grieven jegens de Boeren en hun regering. Ook de aanklacht, dat zij de inboorlingen mishandelen. Een aanklacht, zo begon Kuyper zijn pleitrede, die was ontleend aan de 'onbetrouwbare verslagen' van zendelingen en vertegenwoordigers van de Aborigines Protection Societies, kortom van aanhangers van het liberalisme van een eeuw, waarin 'den natuurmensch, wiens simpel, zwervend bestaan werd opgeschilderd tot idylle'.15 Maar de Boeren zijn mensen van de praktijk, en hebben begrepen 'dat die Hottentotten en die Bantoes tot een lager ras behoorden' en vinden het eenvoudig dwaas, Hottentotten en Bantoes 'in het gezin, in het maatschappelijk verkeer en in de politiek als de gelijken van de blanken te behandelen'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen