De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 1]) - pagina 291

BIJPRATEN

290

log verhoudingsgewijs veel aandacht geschonken aan de Zuid-Afrikaanse letterkunde, met recensies van W. E. G. Louw bijvoorbeeld 2 ; en dus wilde Trouw dat ook. Maar er was in die jaren 1939-1945 wel degelijk iets veranderd. In Nederland, zowel als in Zuid-Afrika. De wereldoorlog was in beide landen zeer verschillend beleefd en had Nederlanders en Afrikaners uiteen doen groeien. Hoe ver, dat was zo kort na 5 mei 1945 natuurlijk nog niet duidelijk. Vijf jaar lang was er feitelijk geen communicatie tussen Nederland en Zuid-Afrika mogelijk. 'Gedurende die afgelope jare het ek en ander van u oudstudente dikwels met grote besorgdheid aan u en die ander professore van die v . u . gedink. Dit was egter onmoontlik om enige berigte van u te ontvang sodat ons nie weet of u gespaar gebly het en wat u welstand is nie', schreef E. P. Groenewald een paar maanden na de oorlog aan zijn vroegere promotor F. W. Grosheide. 3 Twee, drie keer gedurende de volle vijf bezettingsjaren kreeg F.J. Du Toit Spies via het Rode Kruis een bericht van thuis, zes tot twaalf maanden oud: groeten, familienieuws, niet meer dan 25 woorden. Een onbevredigende correspondentie, moest hij spijtig noteren. 4 Ik 'snak na berigte van vriende', schreef Yda Ovink-van Niekerk van Breda in augustus 1944 uit Amsterdam naar Zuid-Afrika (zij was nóg een van de ZuidAfrikaanse studenten die Nederland voor 10 mei 1 9 4 0 niet tijdig verlaten had5); 'alle vriende in Suid-Afrika nog wel', antwoordde W. E. G. Louw haar acht maanden later. 'Verwag spoedig meer nuus van julle', voegde hij er aan toe.6 Want in Zuid-Afrika wist men maar weinig van de situatie in bezet Nederland. 'Ons het veel aan julle en ander vriende gedenk gedurende die bombardemente en het nou al veel gehoor van al die ontberings', schreef Marie du Toit uit Potchefstroom in juli 1945 aan mw. Van Gelderen te Amsterdam. 7 De ontberingen, de onderdrukking, de kampen en de moordpartijen: pas na mei '45 kreeg Zuid-Afrika het volle verhaal te horen. Yda Ovink vreesde, dat men het nauwelijks kon geloven. In juli 1945 schreef zij Gladdy Louw een lange brief, over haar eigen belevenissen en die van gemeenschappelijke kennissen en vrienden, over de oorlog, angst en honger, het verzet, en de cultuur in bezettingstijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen