De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 2]) - pagina 137

BOYCOT

ject wordt aangegaan met een vergelijkbaar onderdeel van de p.u.'. 4 Het College van Bestuur heeft zijn hierboven aangeduide standpunt steeds gehandhaafd, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het antwoord (1983) op een vraag van de anti-apartheidsorganisatie Kairos: het universitaire bestuur kan geen Zuid-Afrikaan de toegang tot de universiteit weigeren, die door een faculteit of vakgroep uitgenodigd is; het geeft geen aanwijzingen om contact onmogelijk te maken, en het mag buitenlandse studenten niet discrimineren naar nationaliteit.5 Zo waren er dus uiteenlopende visies op de mogelijkheid van contact met Zuid-Afrika. Maar hoe was de werkelijkheid? De radicale apartheidsbestrijders streefden feitelijk naar een boycot van (blank) Zuid-Afrika. Met name op lager bestuurlijk niveau - dat van de (sub)faculteiten en vakgroepen - konden zij hun mening relatief gemakkelijk opleggen. Om moeilijkheden te voorkomen werden ook diverse vormen van zelfcensuur gepraktiseerd. Na jaren van feitelijke ervaring erkende H. J. Brinkman dat in 1989 ook: 'Op universitair niveau is (...) besloten om generlei betrekkingen meer te onderhouden met Zuid-Afrikaanse universiteiten die apartheid steunen of praktiseren. Hoewel dit besluit faculteiten strikt genomen niet bindt, volgen ook zij naar onze indruk deze gedragslijn'. 6 Het gevolg was onmiskenbaar dat er in de jaren 1970-75 een duidelijke verschraling van het contact met Zuid-Afrika plaatsvond, gevolgd door een feitelijke boycot erna. Er werden steeds minder ZuidAfrikaanse gastdocenten uitgenodigd en ontvangen, en als ze toch nog kwamen, werden hun colleges geboycot, vu-docenten en -studenten reisden niet meer naar Zuid-Afrika, en het aantal Zuid-Afrikaanse studenten en promovendi aan de v u nam sterk af. Soms kregen oud-alumni geen antwoord meer op brieven aan hun voormalige medestudenten en docenten. Blanke Zuid-Afrikanen - hoe zij zelf dan ook tegenover de apartheid stonden - ervoeren behandeld te worden als melaatsen, waardoor aan de andere kant de afwijzing van de v u in haar traditionele achterban in Zuid-Afrika versneld werd. 7 De boycot - hoezeer dan naar de woorden van Brinkman 'selectief en gedifferentieerd' 8 had dus wel degelijk effect, terwijl de opbouw van nieuwe contacten in het andere Zuid-Afrika vooralsnog een moeizaam proces was. In de jaren '60 was de v u regelmatig bezocht door Zuid-Afrikanen. Ook in de eerste jaren erna werden nog gastcolleges en voordrachten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen