Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 90

het paedologisch instituut op eigen benen

nemen van zijn ouders. Hij was onhandelbaarder dan ooit; liep, wanneer hij werd gestraft, van huis weg. Bij ons onderzoek bleek dat Kees een storing in het woord‑ en klankbeeld had, die zijn moeilijkheden op het gebied van taal en lezen volledig verklaarde. Overigens had hij een normaal verstand, dat vooral in practisch opzicht goed was ontwikkeld. Karakterologisch imponeerde hij als een neurotische jongen, die langs de weg van schoolmoeilijkheden – gebrek aan begrip thuis – [en] reactieve onhandelbaarheid, was verzeild geraakt in de vicieuze cirkel. Kees was zeer depressief en ontmoedigd, bovendien zeer negatief ingesteld t.a.v. alles wat met school en leren te maken had. Hij gedroeg zich onverschillig, vermeldde “neutraal” dat hij naar Amsterdam moest omdat hij “alectisch” was (zijn onderwijzer had hem dit verteld), repte niet over de moeilijkheden thuis.’ 9 Kees was relatief oud bij opname. De gemiddelde leeftijd bij opname lag op acht tot negen jaar. Kinderen ouder dan 13 jaar kwamen helemaal niet meer voor opname in aanmerking. Dat kwam mede omdat aan het instituut alleen een lagere school was verbonden. Die verjonging had positieve kanten, zo had Waterink al in 1948 het bestuur voorgehouden: jonge kinderen waren prettiger in de behandeling en omgang. De zusters beaamden dat, de sfeer was erop vooruitgegaan. Met grote, haast volwassen jongens, deden zich meer conflicten voor met de leidsters. Bovendien waren bij oudere kinderen niet zulke goede resultaten te bereiken. Ook was het voordeel dat bij jonge kinderen de groepen groter konden zijn, zodat er veel minder personeel nodig was, aldus Waterink. 10 Behalve jonger waren de kinderen ook merendeels jongens. Dat was in alle jaren het geval. Meisjes vormden slechts een vierde tot een vijfde deel van de pupillen. Vele kinderen waren bij opname zes of zeven jaar en vaak nog jonger. Dat had te maken met de indicaties voor opname. Leerproblemen openbaarden zich als kinderen de eerste en tweede klas van de lagere school bezochten. Spraakproblemen werden doorgaans bij kinderen van drie en vier jaar problematisch. Een zo’n kind was de driejarige Freddy, een jongen met een nerveuze, gespannen en aan een schildklierafwijking lijdende moeder. Hij was geboren in 1949 en kwam in behandeling omdat hij thuis ongehoorzaam, agressief, driftig en koppig was, en nog niet sprak. De conclusie bij de intake was dat het kind autistische trekken had en een disharmonie in gedrag en structuur. Het niet spreken moest gezien worden als gevolg hiervan. Toch

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 89 2e proef

89

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen