Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 151

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

150

een vaste aanstelling kreeg. Zij heeft de verhuizing in 1989, maar ook veranderingen in de wijze van werken meegemaakt. Toen zij begon waren er twee typen leefgroepen, basis‑ en socialiseringsgroepen (zie hoofdstuk 5). In 1992 is dat gewijzigd in de driedeling die Gerrit hierboven beschreef. Een type betrof kinderen met gedragsproblemen. Sylvia werd leidster in zo’n groep. Een vast dagprogramma met een duidelijke structuur was hier nodig. Nadrukkelijk werd ingezet op het belonen van goed gedrag. ‘Zo konden kinderen “krullen” verdienen en bij een voldoende aantal krullen mochten ze iets “grabbelen”, bijvoorbeeld snoep of een sleutelhanger. In die tijd daalde de behandelingsduur naar gemiddeld één jaar.’ Deze benadering van kinderen was eigenlijk een toepassing van het op het Ambulatorium ontwikkelde competentiemodel (zie hoofdstuk 9). In 2001 is dat officieel ingevoerd op de groep Obelix, waar Sylvia werkte: ‘Hierbij wordt nog meer dan voorheen de nadruk gelegd op positief geformuleerde instructie, feedback en beloningen. Er wordt daarbij ook sterk gelet op het in balans brengen van vaardigheden van de kinderen en het niveau van de opgedragen taken, zodat zowel overvragen als onderstimuleren vermeden wordt.’

differentiatie in behandeling en therapie Kinderen werden regelmatig getest en medisch onderzocht. Gerrit vond dat niet vervelend; het bracht wat afwisseling in zijn bestaan. Individuele therapie nam een belangrijke plaats in. Alle kinderen kregen die. Dat kon in de vorm van spel‑ en muziektherapie. Jacqueline zei daarover: ‘Regelmatig, pakweg eens per maand, mocht ik bij de psychologe in de speelkamer spelen. Ik deed dat heel graag en speciaal voor mij schafte ze bouwpakketten aan omdat ik daar zo van hield. Sommigen mochten er wel eenmaal per week komen; op hen was ik daarom wel wat jaloers.’ Astrid vertelde: ‘Onder schooltijd werd ik regelmatig (dat wil zeggen tweemaal per week een uur) weggeroepen voor speltherapie onder leiding van Titia Hoeksema. Fantastisch was dat! Soms mocht ik vrij spelen. Dat deed ik het liefst met het poppenhuis, maar soms werd mij opgedragen om een ander spel te kiezen. Titia keek af en toe door een one-way screen, maar ze speelde ook regelmatig met mij mee. Als ik me bijvoorbeeld wilde verkleden dan mocht

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 150 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen