Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 159

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

ste paar maanden voordat ik het pi verliet, toen ik het laatste rekenboekje uit had, nog ergens een wiskundeboek voor mavo hadden liggen, waaruit ik mocht werken. Eigenlijk was dat beneden mijn niveau. Wel kreeg ik de vrijheid om zelf de atlas te bestuderen. Geografie had mijn grote belangstelling en ik herinner me nog dat ik eens alle hoofdsteden van Zuid-Amerika uit het hoofd leerde (en daarover ook overhoord werd).’ 158 de sfeer Van het monumentale gebouw aan de Vossiusstraat, waarvan men eigenlijk al in de jaren vijftig vaststelde dat het verouderd was, kon moeilijk iets gezelligs worden gemaakt. Het was niet geschikt voor school en internaat zo stelde menigeen. Voor groepsleider Lucien had het gebouw iets verstikkends: ‘Het was weliswaar een prachtig gebouw, maar totaal ongeschikt voor een gezinsvervangende verblijfplaats voor kinderen. Alleen al qua architectuur en indeling had het teveel het karakter van een “huis van bewaring”. Anno 1985 zou het toch eigenlijk niet meer mogen dat de kinderen op slaapzalen sliepen. Een eigen identiteit opbouwen en leren wat zelfvertrouwen en mondigheid is – eigenschappen die in de maatschappij heel belangrijk geworden zijn – leer je het best op een eigen kamer, ingericht met eigen spulletjes. Zeker gezien de grote wetenschappelijke pretenties van het pi zou men beter hebben mogen verwachten.’ Zijn collega Sylvia die in dezelfde tijd op het instituut werkte had ook zo haar bedenkingen tegen het ouderwetse gebouw, maar zag er toch ook de mooie kanten van in: ‘Voor de kinderen was De Vossiusstraat een “spannend” gebouw. Al die trappen, gangen en gangetjes, die kleine kamertjes, de marmeren trap die naar het “heilige der heiligen”: de collegezaal, voerde. Daar stiekem rondzwerven of je verstoppen, dat was een waar genoegen. Voor de groepsleiding was dit minder. Het gebouw was niet praktisch, maar wel heel romantisch ingedeeld. Bij de verhuizing naar Duivendrecht troffen we in de ruimtes tussen de plafonds dan ook allerlei verstopte dingen aan: kleine spulletjes, briefjes, enzovoort. Wat ook voor het gebouw pleitte was, dat het als het ware dwong tot saamhorigheid. Iedereen, kinderen en leiding, kwam tegelijkertijd op het schoolplein bijeen, waardoor iedereen el-

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 158 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen