'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 148

eredoctoraten

derable pleasure’ zei te aanvaarden, bleef enkele dagen na de toekenning in Amsterdam om een gastcollege te geven in het gebouw aan de Van der Boechorststraat, waar de Faculteit der Bewegingswetenschappen is gevestigd. Enkele dagen voor de plechtigheid stelde hij nog wel enkele lastige vragen: kon hij niet op eigen houtje een hotel vinden, nu hij de brief met voorwaarden (de verblijfplaats in het Amstelhotel, alsmede het aantal gasten dat in zijn gevolg op kosten van de Vrije Universiteit mee mocht komen) gemist had? De plooien werden gladgestreken en zo stond M. T. Turvey op 20 oktober 1995 trots in de aula.

irene fernandez (2000) Het was maar goed dat prof. dr. Ivan Wolffers, hoogleraar gezondheidszorg in ontwikkelingslanden aan de Vrije Universiteit, er op tijd bij was. Al in juni 1998, ruim twee jaar voor de beoogde promotiedatum, stelde hij aan het College van Decanen voor om Irene Fernandez (1946) uit Maleisië een eredoctoraat toe te kennen. Drie maanden later vergaderde het college erover. Dat zag onder ogen dat een eredoctoraat voor Irene Fernandez voor de autoritaire Maleisische regering een moeilijk te verteren zaak zou zijn. De in 1946 geboren Fernandez had zich ontwikkeld tot een geducht critica van haar land. Ze koppelde namelijk gezondheidszorg aan mensenrechten. Fernandez begon in de jaren zeventig als medewerkster van de Young Christian Workers’ Movement. Ze verrichtte vakbondswerk, streed voor de belangen van consumenten en stond op de bres voor vrouwenrechten. Vrouwen, overal maar zeker in de derde wereld een kwetsbare groep, werden speerpunt van haar beleid. Fernandez riep tal van organisaties in het leven die de rechten van vrouwen verdedigden. In de jaren tachtig, toen de ziekte aids snelle verspreiding vond, was ze betrokken bij de oprichting van caram, dat staat voor Coordination of Action Research on Aids and Mobility. Via dat werk leerde ze Ivan Wolffers kennen. Wolffers was op zijn manier niet minder geëngageerd dan Fernandez. Na een opleiding te Utrecht had Wolffers zich gevestigd als huisarts. Hij constateerde dat patiënten schrikbarend weinig wisten van medicijnen – en dat de farmaceutische industrie, uit op geld, hen graag in het ongewisse liet. Daarom schreef Wolffers in 1977 het standaardwerk Medicijnen, waarin hij de (bij)werkingen van geneesmidde-

147

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen