'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 179

eredoctoraten

178

zogeheten James Lind Alliance, die vooral keek naar geneeskundige vragen die nog niet in het patiëntgebonden onderzoek waren beantwoord. De aanvraag voor zijn eredoctoraat werd ondersteund door het College van Decanen. Bij monde van rector magnificus prof. dr. T. Sminia stelde het college dat Chalmers’ oeuvre ‘geheel in het teken stond’ van het motto dat het medisch centrum van de Vrije Universiteit sinds jaar en dag uitdroeg: ‘Kennis maakt ons beter.’ Als promotor werd prof. dr. L. (Lex) M. Bouter aangewezen, hoogleraar Epidemiologie en directeur van het Extra Muraal Geneeskundig Onderzoek (emgo) aan de Vrije Universiteit. Bouter zou Sminia een maand voor de erepromotie opvolgen als rector magnificus en Chalmers dus vanuit zijn vak voordragen en met de waardigheid bekleden, maar de laureaat ook als voorzitter van het College van Decanen feliciteren. In zijn laudatio ging Bouter in op Chalmers’ initiatieven en belang voor de gezondheidszorg, maar niet nadat hij de toehoorders vertelde waar het engagement van de Britse arts vandaan kwam. Na in de jaren zestig medicijnen te hebben gestudeerd, werkte Chalmers verscheidene jaren als kinderarts in Engelse ziekenhuizen. In 1969 vertrok hij naar Gaza om te werken onder Palestijnse vluchtelingen. Gefrustreerd door een gebrek aan toegankelijke en betrouwbare informatie over het effect van medische interventies, concludeerde Chalmers dat het anders moest. Terug in Groot-Brittannië spande hij zich in om zoveel mogelijk resultaten van diverse sociaal-wetenschappelijke en medische studies bijeen te brengen, zodat catastrofale ervaringen, zoals die in Gaza, voortaan achterwege zouden blijven. Optimistisch over de medische wetenschap was Chalmers, al zijn inspanningen ten spijt, anno 2006 echter nog steeds niet. In een vraaggesprek met nrc Handelsblad signaleerde hij op 29 oktober een enorme discrepantie tussen de vragen die door medisch-wetenschappelijk onderzoekers werden gesteld en de vragen die clinici en patiënten zich stelden. ‘Dat is toch raar? Waarom is een onderzoeker niet nederig genoeg om te onderzoeken waar de patiënten en de dokters om vragen?’ Ook in andere, tezelfdertijd verschenen vraaggesprekken riep Chalmers op tot radicale veranderingen in de verhouding tussen onderzoekers en patiënten. Hij stelde zijn hoop op ‘boosheid’ van het publiek, dat de nauwe verwevenheid tussen politiek, farmaceutische industrie en wetenschap aan de kaak zou moeten stellen. Die boos-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen