'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 62

eredoctoraten

Zijn bestuurlijke kwaliteiten begonnen op te vallen. Zijn netwerk in de antirevolutionaire wereld deed de rest. In 1928 werd Rutgers gouverneur van Suriname, een functie die hij vijf jaar zou bekleden. In 1933, na 23 jaar in de koloniën te hebben doorgebracht, keerde Rutgers terug naar het moederland. Hij werd kortstondig lid van de Tweede Kamer voor de Antirevolutionaire Partij voordat hij – in 1936 – toetrad tot de Raad van State. Rutgers bracht de oorlog in gevangenschap door en moest beleven dat zijn broer Victor in 1945 omkwam in gevangenschap in Bochum. De zestigjarige werd in 1945 als een oudere staatsman beschouwd en in die hoedanigheid ook op waarde geschat. Eerst werd hij commissaris van de koningin in Zuid-Holland, om zijn loopbaan te beëindigen als vice-president van de Raad van State. Tegenwoordig zouden wij zeggen: als ‘onderkoning van Nederland’. Het was die staatsrechtelijke loopbaan, die deze bioloog-van-huisuit op 20 oktober 1959 een eredoctoraat in de rechten opleverde. Hij ontving die uit handen van de rechtsgeleerde prof. mr. L. W. G. Scholten, met wie Rutgers zowel goede als slechte tijden had beleefd. Ze kenden elkaar uit de arp en hadden beiden onder de Duitse bezetting gevangen gezeten. Na zijn politieke en maatschappelijke verdiensten als gouverneur, Tweede Kamerlid en vice-president van de Raad van State te hebben opgesomd, eindigde Scholten met een lofrede op Rutgers’ standvastige houding tijdens de oorlog – de oorlog, die zowel cesuur als ijkpunt in beider levens was. ‘Gij waart in de bezettingstijd een der verdedigers van het recht dat met ons geboren is, omdat de eeuw in onze harten is gelegd, toen gij de stem der kerk luid deed spreken, toen het geluid van de staat niet kon worden geformuleerd. En door uw spreken voor de kerk hebt gij op de hoogste wijze het staatsrecht gediend. Gij hebt toen gehandeld als een braaf en eerlijk vaderlander, als een goed christen.’

jacques ellul (1965) Van alle zes eredoctores die in 1965 werden voorgedragen, was de Franse jurist en socioloog Jacques Ellul (1912-1994) zonder twijfel wetenschappelijk gezien het grootste licht. Hij was auteur van een veelzijdig oeuvre, waarin vooral zijn driedelige studie over de techniek op-

61

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen