Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 167

‘wat wel en wat niet deugt’

166

leven zuur had gemaakt. Bovendien: als het om Pramoedya’s literaire kwaliteiten ging lag een eredoctoraat in Leiden, bij hoogleraar Bahasa Indonesia en Maleise taal‑ en letterkunde Hans Teeuw, veel meer voor de hand. De Mundianen lieten zich vooralsnog niet uit het veld slaan en zochten een externe erepromotor aan, te weten Jan Pluvier, lector modern-Aziatische geschiedenis aan de UvA. Pluvier, een verklaarde marxist, stuitte binnen de subfaculteit culturele antropologie/ niet-westerse sociologie echter op grote bezwaren en trok zich terug, waarmee Pramoedya’s eredoctoraat van de baan was.56 Mundus nam vervolgens de subfaculteit culturele antropologie/ niet-westerse sociologie op de korrel: ze wilde haar onderzoeksprojecten in Indonesië niet op het spel zetten en was daarom bang het Soehartobewind te bruuskeren. Het werd in maart 1980 breed uitgemeten in een zwartboek waarvan de portee was dat het Hederaproject, onderdeel van een breed samenwerkingsverband van de vu met de Gadjah Mada Universiteit in Djokjakarta, in sterke mate was gebonden aan Soeharto’s generaalsregime. Iris Heidebrink, studente culturele antropologie, wist te melden dat de lokale en regionale autoriteiten inzage moest worden gegeven in de interviews die in het kader van het project werden gehouden met de lokale bevolking. Gooide de vu op Java haar wetenschappelijke integriteit te grabbel?57 Dit werd krachtig tegengesproken door de eindverantwoordelijken van het Hederaproject, hoogleraar niet-westerse sociologie Schoorl en Jan Piet Kuiper, hoogleraar sociale geneeskunde en voormalig zendingsarts in Indonesië. In april 1980 stelden ze zich ter plekke van de projectvorderingen op de hoogte, vergezeld van projectleider Philip Quarles van Ufford, een medewerker van Schoorl. Rond Quarles’ promotie,58 kort voor vertrek, was ook actie gevoerd; studenten, getooid met protestborden, hadden de receptie na de promotieplechtigheid verstoord. Hun harde oordeel over de samenwerking met de Gadjah Mada Universiteit werd door Schoorl en Kuiper, na terugkomst uit Indonesië, verontwaardigd van de hand gewezen. ‘Dit is een zwart-witvisie waarin ieder die in Indonesië in officieel verband werkt verdacht is,’ aldus de twee hoogleraren, die er hun hand voor in het vuur durfden te steken dat het project zonder Indonesische last of ruggespraak plaatsvond. ‘Het zijn overigens weer Nederlanders,’ moest Schoorl en Kuiper ten slotte van het hart, ‘die precies weten wat wel en niet deugt.’59

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen