Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 237

interbestuurlijke verhoudingen

236

instituties en actoren’, waarin tevens het politicologische onderzoek was ondergebracht, in de vorm van het deelprogramma ‘Politiek, overheid en samenleving’. Het deelprogramma ‘Interbestuurlijke verhoudingen’ stond onder leiding van Fred Fleurke, die Brasz in 1988 als hoogleraar bestuurskunde was opgevolgd en zich had laten gelden als beoefenaar van ‘action research’. Volgens deze methodiek participeerde de onderzoeker, ten bate van een zo gericht mogelijk advies, actief in de te onderzoeken bestuurlijke processen, zónder partij te kiezen. In het spanningsveld tussen betrokkenheid en distantie moest levendige praktijk worden geconfronteerd met kritische theorie. De wetenschappelijke onderbouwing van dit alles bleef echter nogal in nevelen gehuld; ‘action research’ zou weinig opgang maken, net zo min als de praxeologie van Brasz, die daar allerminst bedroefd om leek. ‘Ik heb geen hoge pet op van de wetenschap,’ had hij in het zicht van zijn emeritaat gezegd. ‘Ik vind dat er niet zoveel uitkomt waar je wat mee kunt doen.’55 Wetenschap kon misstanden aan het licht brengen. Winfried de Valk en Michiel de Vries, respectievelijk als assistent-in-opleiding en docent-onderzoeker aan de sectie bestuurskunde verbonden, toonden in 1994 de onbetrouwbaarheid van milieu-effectrapportages aan. De conclusies van het duo pasten in het beleidswetenschappelijke discours van de jaren tachtig en negentig waarin de falende overheid en de beperkte maakbaarheid van de samenleving dominante items waren.56 Van de tien onderzochte milieu-effectrapportages voldeed volgens De Valk en De Vries niet één aan de criteria die voor deugdelijk bestuurskundig onderzoek gangbaar waren. Wat acceptatie van geluidshinder betrof bleek eenduidigheid van interpretatie geen vanzelfsprekendheid. Doorgaans werd 50 decibel als grens van het toelaatbare gehanteerd, maar in de milieu-effectrapportage over de aanleg van de hogesnelheidslijn Amsterdam-Brussel-Parijs werd 70 decibel ‘een normale geluidsbelasting’ genoemd. Een nadere, vergelijkende studie tussen ruim veertig besluiten mét en zonder milieu-effectrapportage, waarop De Valk in 1997 promoveerde, bracht overigens gematigder conclusies voort. De rapporten sorteerden doorgaans wel degelijk een positief milieu-effect op de besluiten van overheden. Dit gold echter niet voor de beslissingen van de initiatiefnemer tot de procedure, de potentiële vervuiler – tenminste, zo leek het. De Valks onderzoeksresultaten hieromtrent waren namelijk gecompliceerd en deels tegen-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen