Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 88

heibel over het ‘h-woord’

Maagdenhuisbezetters had behoord (‘Ik kon niet meer weg toen de loopbrug werd opgehaald’) en bij de ontruiming ook al een proces-verbaal aan zijn broek had gekregen. Of dit ertoe bijdroeg dat Hartsuiker niet was te vermurwen is onduidelijk – hij weigerde in elk geval de processen-verbaal te seponeren.72 De emoties bleken drie maanden later, bij de opening van het academisch jaar op 16 september 1969, nog niet te zijn weggeëbd. In zijn ‘lotgevallenrede’, de traditionele terugblik op het achterliggende jaar, hekelde Fortman de voorjaarsrevolte. Verhoudingen waren verstoord geraakt, bitterheid en wantrouwen hadden opgeld gedaan. De geest waarin de studenten actie hadden gevoerd kwam volgens Fortman allerminst overeen met de inborst van de man wiens naam in mei door studenten op de muur van een van de nieuwe Buitenveldertse gebouwen was gekalkt: Camilo Torres, de revolutionair die zijn priesterschap had verruild voor een bestaan als guerrillastrijder in de bergen van Colombia. Ook Fortman beriep zich op Torres, die verzoening en vergeving was blijven prediken, iets waaraan de opstandige studenten een voorbeeld konden nemen. Dit schoot Ernsting in het verkeerde keelgat. Na vergeefs een aantal malen met opgestoken vinger het woord te hebben gevraagd interrumpeerde hij Fortman. Wilde de rector de nagedachtenis van Torres werkelijk recht doen, dan moest hij het debat aangaan. Geen machtswoorden gebruiken als zouden de protesterende studenten een kleine minderheid van onruststokers zijn – nee, discussiëren. Nu!73 Fortman weigerde, waarop Jan Siersma, man van plotselinge erupties, opsprong. Hij vroeg het woord niet – hij nam het. Zoveel halsstarrigheid als de rector aan de dag had gelegd, en je dan beroepen op Torres’ geest? ‘Dat laatste deel van uw rede staat vol huichelarij,’ schalde het door het Woestduincentrum. Zaal in rep en roer, Fortman zwaar in zijn wiek geschoten. In een brief, drie dagen later, probeerde Siersma hem ervan te overtuigen dat hij diens integriteit niet in twijfel had willen trekken. Daarom had hij het woord ‘huichelarij’ gebruikt, niet ‘huichelaar’, schreef Siersma. ‘Onder huichelarij versta ik een niet in overeenstemming zijn van wat er gezegd wordt met wat er werkelijk bedoeld wordt.’ Siersma had dat ter plekke graag nader willen toelichten. Hiertoe was hem evenwel niet de gelegenheid geboden zodat hij zich gedwongen had gezien, schreef Siersma aan De Gaay Fortman, ‘mij kernachtig uit te drukken.’74

87

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen