Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 77

subfaculteit in vliegende galop

subfaculteit in vliegende galop

76

De soepelheid, haast vanzelfsprekendheid waarmee de studenten tot de vergadertafel werden toegelaten, gaf blijk van voeling met de tijdgeest en kennis van bestuurlijke verhoudingen, kwaliteiten die zeker op het conto van voorzitter Schoorl en secretaris Brasz mogen worden geschreven. Beide hoogleraren konden bogen op een pre-universitaire carrière als bestuurder en kenden het klappen van de overlegzweep. Voorts waren Schoorl en Brasz niet afkomstig uit de inner circle van de vu, wat ze vrijer en onbevangener deed omgaan met de bestuurlijke en levensbeschouwelijke mores van de universiteit. Daarmee stonden de beide hoogleraren op de schouders van Van Dijk, Kuiper Hzn en De Jong, de grondleggers van de interfaculteit die eveneens elders hadden gestudeerd. Schoorl en Brasz stelden zich bovendien open voor studenten en wisten dientengevolge wat in hun midden leefde: behoefte aan inspraak én onderwijsvernieuwing.52 Want als gevolg van de gestaag groeiende studentenpopulatie moest ook de subfaculteit steeds meer haar toevlucht nemen tot afstompende massacolleges: honderden studenten in een afgeladen zaal in het Woestduincentrum, serviel noterend wat de (hoog)geleerde man of vrouw op het podium vanachter het katheder had te vertellen. De subfaculteit dreigde haar kleinschalige en familiaire karakter te verliezen, wat ook bij stafleden en hoogleraren de geesten rijpte voor projectonderwijs: groepsgewijze en interactieve colleges waarin onderwijs en onderzoek samen opgingen, aan de hand van een actueel politiek-maatschappelijk thema. Projectonderwijs moest studeren tot een collectieve onderneming maken: studenten, stafleden en hoogleraren gezeten aan dezelfde tafel, zonder onderscheid des persoons. De studenten werden ook betrokken bij een poging tot reflectie op de doelstellingen van de subfaculteit, een verlaat vervolg op de constituerende Bilderbergbijeenkomst van juni 1964, tevens een teken dat het vraagstuk van christelijke wetenschapsbeoefening, normatief en eigentijds, nog immer levend was, en misschien wel aan deze of gene knaagde. Interdisciplinair onderzoek was niet van de grond gekomen. De swi-afdelingen gingen elk hun eigen weg; veel meer dan een briefhoofd was het instituut eigenlijk niet. De vraag ‘wat het betekende dat we sociale wetenschappen beoefenen aan de Vrije Universiteit’ lag na vier jaar eigenlijk nog geheel open en begon, onder invloed van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen