Elfde Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerde Grondslag - pagina 20

en daarover in een eerstvolgende Voorloopige Synode rapport uit te brengen. Deze zaak is dus, wat de in 1886 vrij geworden kerken betreft, op den goeden weg, en zonder twijfel zal de uitslag der onderhandelingen tot het gewenschte einde leiden. Het is onze hoop, dat het ook daartoe komen moge ten opzichte der in 1834 ontkomen kerken, opdat ook in dit opzicht blijke, dat onze stichting met hare theologische faculteit niet anders bedoelt, dan toekomstige dienaren der kerke Christi op te leiden, doorkneed in de Gereformeerde beginselen, en die het vertrouwen der gemeente in alle opzichten mogen verwerven. Geen vreemde herders, opgedrongen aan de schapen, doch wier stem den schapen vreemd is; doch zulke herders, die de schapen gaarne volgen, omdat zy hunne stem kennen. De jongste jaarvergadering werd den 19'^'' Juni te Amsterdam gehouden en de jaarlijksche ure des gebeds den avond tevoren. Beide mochten weer veel belangstelling ondervinden, getuige de opkomst van belangstellenden uit alle oorden des lands. Als naar gewoonte volgt hier het gedetailleerd verslag dezer bijeenkomsten, zooals het is opgenomen in „De Heraut" van 29 Juni 1890, en waarvan, naar wij vertrouwen, de herlezing velen een aangename lectuur zal verschaflFen.

De Samenkomsten der Yereeniging voor Hooger Onderwfis op Gereformeerden Grondslag. De Vrije Universiteit vierde de vorige week binnen de stad, waarin zij woning heeft, haar dubbele kroonjaar, 't Was geen feest met uiterlijke praal en pracht, als waarmee thans een andere Universiteit in het land haar kroonjaar verheerlijkt; in stille statelijkheid, met den ernst, die bij het feest voor een stichting als onze hoogeschool past, is het tienjarig bestaan van de Vrije Universiteit gevierd. Hoe vermenigvuldigen zich de gedachten bij een terugbhk op die tien jaar! De eenige Hoogeschool, op Gods Woord gegrond, heeft zich zooveel tijd kunnen handhaven; de bij de planting zoo tengere stam, zonder takken en bladeren, heeft vastheid gekregen, de wortels breed om zich heen in den grond geslagen. Wie had dat durven denken? Hoe vaak werd haar bestaan bedreigd door den feilen tegenstand, die zich alom openbaarde; een tegenstand, niet alleen en voornamelijk komende van de mannen des ongeloofs, van wie men wist, dat hun strijd fel zou zijn; maar juist en 't meest — en dat griefde te bitterder — van hen, die in zoo menig opzicht ééns gèestes met ons waren. Doch had men het ook anders gehoopt, wie scherp zag, kon dien tegenstand voorzien, schoon hij minder heftig werd gedacht. De

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen