Jaarboek 1936 - pagina 80

78 nische Congres. Enkele malen verving mij een vorige rector; zoo in Maart te Parijs, en pas nog bij de rectorswisseling aan de stedelijke universiteit alhier. Terwijl men de uitnoodigingen aan senaat of rector gericht uit binnen- en buitenland onmogelijk alle kan opvolgen, rijst toch som's nog de vraag, wat andere deed uitblijven. Waarom begeert men bij universitaire eeuwfeesten de deelneming van onze Calvinistische hoogeschool wel te Rome, maar niet te Boedapest, noch zelfs te Bazel? Waarom worden hier ter stede de universiteiten wel bij belangrijke muzikale gedenkfeesten gul uitgenoodigd, maar regelmatig voorbijgegaan, wanneer beeldende kunst, oude of nieuwe, in officieele plechtigheid wordt gehuldigd? Er komen ook zonderlinge uitnoodigingen, waarop alleen afwijzing past. Zoo het verzoek aan den rector om zich te voegen bij den „Bond van Werelddienaren". Een hatelijkheid tegen huichelachtige puriteinen? Volstrekt niet. Brave bedoeling van een groepje wereldhervormers, die hun eigen taal niet recht verstaan. In Nederland geen ongewone zaak! Ook voor de Bredero-herdenking moest ik bedanken. Niet omdat de deelneming daaraan zou strijden met ons beginsel; maar om de eigenaardige wijze, waarop' de noodiging tot mij kwam. Op het allerlaatst zette een der leden van het comité voor het geval, dat ik toch gaarne zou mede doen, op eigen gelegenheid de deur op een kier. Ik ben niet binnen geslopen. Het academiejaar, dat achter ons ligt, was stil, en mijn rectoraat rustig. Toch heeft het mij zwaar genoeg gedrukt. In veel zwakheid •— letterlijk en overdrachtelijk — heb ik het nu volbracht, met ervaring van veel toegevendheid en veel steun. Ik dank allen daarvoor, in het bijzonder den secretaris van den senaat Gerbrandy, en mijn twee laatste ambtsvoorgangers Rutgers en Vollenhoven; maar ook den heer Faber en ónzen trouwen, blijmoedigen pedel. Ik dank bovenal God, die mij dit voorrecht en deze eer vergunde, en mij door de bezwaren heen leidde. Thans draag ik het ambt aan mijn opvolger over, en ik leg hem het teeken der waardigheid, de rectorsketen, op de schouders. Hij voere het hooge ambt waardig, tot eigen voldoening, tot heil onzer hoogeschool! Doctor Lambertus van der Horst, ik proclameer U tot RectorMagnificus onzer Vrije Universiteit. Salve Rector, iterumque Salve! Vivat, crescat, floreat Academia nostra!

^I^Q^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen