Jaarboek 1970 Vrije Universiteit Amsterdam - pagina 50

„wat kan een man oprecht en trouw nog doen in zulk een tijd? hij kust zijn kind, hij kust zijn vrouw en strijdt de ij die strijd". Hij deed het niet omdat iedre jongen voor koningin en vaderland pal moest staan, zoals hij op school had geleerd. Hij deed het omdat hij de wacht wilde betrekken bij de normen die dat vaderland in een geschiedenis van driehonderd jaar had weten te verwerven en in de wetenschap dat die normen bij de koningin veilig waren. Hij deed het niet omdat hij het aan het vaderland verplicht was, het vaderland dwong hem niet, geen wet verplichtte hem. Hij deed het niet om de reden die thans sommigen jongeren tot verzet schijnt te brengen: om gevoelens van angst, onzekerheid en onlust kwijt te raken. Hij deed het omdat hij scherp, actief en gespannen luisterde naar de stem van God en zijn geweten. Uit bewogenheid met de naaste stelde hij zijn persoonlijke vrijheid - de vrijheid voorzover de vijand hem die gelaten had - in de waagschaal. Zo stelde hij zijn vrijheid in dienst van de vrijheid en gerechtigheid voor het gehele volk. Zonder veel redenering of filosofie. Met hart en verstand, geloof, liefde en hoop. Niemand zal beweren dat Nederland zijn bevrijding aan het verzet te danken heeft. Het is goed, dat wij - ook op deze dag eraan blijven denken, dat wij onze gemeenschappelijke vrijheid danken aan de mannen uit Amerika, Canada, Engeland, Polen, Australië, Nieuw Zeeland en andere landen, ook Nederland, die begraven liggen op de militaire velden in Noord-Afrika, Italië, Frankrijk, België, Nederland en Duitsland en indirect, ook aan hen die in Oost-Europa zijn begraven en elders in de wereld. Maar wat wij wel aan de doden van het verzet danken is hun boodschap dat over vrijheid en gerechtigheid niet valt te onderhandelen, hun getuigenis uit de cel: „door Hem zijn wij altijd vol goeden moed" en hun op de celmuur geschreven gebed: „God, help mijn vrouw en kinderen, ik kom wel terecht." De bevrijdingsgedachte is dood, las ik ergens. Het zij zo. Dat ons volk haar morgen waardig ten grave moge dragen, opdat aan dit feest - op het hoogtepunt afgebroken de beste herinnering bewaard moge blijven. Maar de bewogenheid om de dood van hen, die in het verzet het leven lieten, blijve. Niet om de droefheid, het heimwee of de herinnering. Niet alleen om de bewogenheid met het lot van hun nagelaten betrekkingen of makkers in de nood, ook zij die door verlate gevolgen van gevangenschap of verzet eerst nu in nood komen te verkeren, voor wie allen de Stichting 1940-1945 48

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen