Jaarboek 1970 Vrije Universiteit Amsterdam - pagina 32

kwam, laten blijken, dat hij leefde én werkte vanuit de levensbeschouwing, die hem in zijn jonge jaren ook door zijn ouders was voorgehouden. In september 1926 werd Smitskamp ingeschreven in het album der V.U. Waarom hij juist geschiedenis is gaan studeren, zou ik niet durven zeggen. De motivatie moet ook in zijn aard en persoonlijkheid hebben gelegen, want achteraf kan zonder enige reserve worden gezegd, dat het vak hem bijzonder lag; het paste eenvoudig bij hem, zo zeer, dat een andere combinatie dan Smitskamp en geschiedenis niet voorstelbaar is. Daarbij had hij een goed verstand en een wetenschappelijke aandrift, zodat hij zijn universitaire vorming wist te bekronen met een met lof afgelegd doctoraal examen en met een proefschrift, dat eveneens het iudicium „cum laude" verwierf. De promotie vond plaats op 28 februari 1940, zodat Smitskamps universitaire vorming tot historicus nog juist geheel en al geschied is in het maatschappelijke en geestelijke klimaat van vóór de oorlog; ook in het klimaat van de V.U. van vóór 1940. „Groen van Prinsterer als historicus" is het onderwerp ,dat Smitskamp voor zijn proefschrift koos. Behalve echter over Groen handelt het impliciet ook over Smitskamp als historicus; het is de formele afsluiting van zijn universitaire studie, maar tegelijkertijd ook de afronding van zijn universitaire historische vorming. Men zou het als het ware een synthese daarvan kunnen noemen. Hoe is Smitskamp dan gevormd tot historicus. De hoogleraren, die hij, zoals toen nog gebruikelijk was, in het voorwoord van zijn proefschrift bij name dank bracht, waren de historici Van Schelven en Goslinga, de neerlandicus Wille en de brillante filosoof Pos. De invloed van de filosoof op Smitskamp is moeilijk te schatten. De purefilosofieheeft hem nooit sterk geboeid; daar had hij trouwens ook geen orgaan voor. Maar wél zullen de colleges van Pos bij hem een bodem hebben gevonden in zijn sterke belangstelling voor culturele en geestelijke stromingen, voor een goed begrip waarvan een zekere algemeen filosofische kennis onmisbaar is. Van Schelven en Goslinga - de twee eerste hoogleraren in de in 1918 opgerichte historische sectie - hebben hem uiteraard als historicus gevormd. Van Schelven doceerde de geschiedenis der Middeleeuwen en van de tijd der reformatie, terwijl hij tevens belast was met het onderwijs in de theorie der geschiedenis. Naast hem gaf Goslinga de geschiedenis van de nieuwe tijd en de historiografie. Op het brede terrein der geschiedenis hadden beide uiteraard een gedeelte afgebakend, waarop zij hun specifieke wetenschappelijke interesse richtten. Van Schelven voelde zich sterk aangetrokken tot de i6e eeuw, met name tot de tweede helft daarvan en binnen die periode uit de geschiedenis van het Calvinisme als cultuurverschijnsel. Hij was dan ook theoloog en gepromoveerd op een kerkhistorisch 30

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen