Jaarboek 1970 Vrije Universiteit Amsterdam - pagina 39

van zijn beheersing van de stof en van de problematiek, van bezonkenheid van oordeel en tevens ook van een persoonlijke wijsheid. En wat de vorm betreft: strak van compositie en in een zeer verzorgde stijl geschreven. Zoals hij als auteur geweest is, zo moeten wij hem ook als docent denken. Want wat hij inbracht in zijn publicaties droeg hij ook over in zijn colleges. Daarom mag ook zonder enige reserve worden gezegd, dat hij voor zijn deel een belangrijke bijdrage heeft geleverd in de historische vorming van de studenten. Jarenlang heeft hij zijn stempel op die vorming gedrukt. Dit heeft hij ook nog in een ander opzicht gedaan. Smitskamp is namelijk vele jaren voorzitter van de historische sectie geweest en ook als zodanig heeft hij stuui en richting gegeven aan de opleiding van historici. Hij heeft dat moeten doen in een periode, waarin de universitaire studie steeds meer in beweging kwam en zich in allerlei opzichten een drang naar verandering en vernieuwing openbaarde. Wat dit betreft toonde hij zich altijd behoedzaam - hij heeft eens de uitspraak van Falkland: „If it is not necessary to change it is necessary not to change - tot de zijne gemaakt, maar zijn gezond oordeel heeft hem toch behoed voor een onverantwoorde behoudzucht. Met wijsheid sloeg hij nieuwe wegen in. Maar de eigenlijke stroomversnelling in de universitaire vernieuwingen kwam op een moment, waarop het hem uitermate moeilijk begon te vallen vanwege een verslechtering van zijn gezondheid zich er intensief mee bezig te houden. Niet alleen binnen de eigen universiteit, ook daarbuiten, in de kringen der Nederlandse historici, gold Smitskamp als een gezaghebbend historicus. Hij nam dan ook een erkende plaats in in het Nederlands historisch bedrijf Dat geldt op bestuurlijk gebied, want hij had bestuurlijke kwaliteiten, die hij graag ter beschikking stelde. Zo ondermeer in het Historisch Gezelschap en in het Nederlandse Comité van Geschiedkundige wetenschappen. Jarenlang ook is hij voorzitter geweest van m.o.-commissies voor geschiedenis, terwijl hij eveneens voorzitter is geweest van het interfacultair overlegorgaan van historici, de voorloper van de sectie geschiedenis van de Academische Raad, waarvan hij de eerste voorzitter is geweest. Helaas is het leven van Smitskamp als historicus niet tot volle ontplooiing gekomen. In de loop van de laatste tien jaren werd zijn gezondheid aangetast door een slepende en slopende ziekte, die het hem steeds moeilijker maakte creatief bezig te zijn en zijn dagelijkse arbeid volledig te verrichten. Geleidelijk moest hij zijn werkzaamheden inperken en de ene functie na de andere opgeven. Maar tot het laatste toe is hij zijn arbeid als docent blijven verrichten, hoe zwaar hem dat tenslotte ook moet gevallen zijn. Zijn laatste college vóór de zomermaanden in 1970 besloot hij met de woorden: „Tot ziens na de vakantie". Het 37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen