Jaarboek 1974-1975 - pagina 52

vraagt geen nader bewijs. Maar de lichtvaardige veronachtzaming van de in de tot dusver geboden communistische oplossingen onontbeerlijke geestelijke dwang, de wankelijke opbouw van het rechtsleven, de bemanteling van wetenschappelijke onzekerheid door een verleidelijke vaktaal, die „fraseurs" goed, echter denkers weinig helpt, wekken afkeer. Men kan beweren - en gedeeltelijk terecht - dat het egoïsme in de westerse samenleving troef is en dat de universiteiten binnen een aanwezig maatschappelijk bestel gefinancierd, handlangsters van een bestaande op belangen rustende orde zullen zijn. Vergeten wordt dat het westen nimmer met zichzelf tevreden was, dat het christendom hoe zwak ook soms vertegenwoordigd, steeds op omzetting - zo niet hervorming bedacht was, dat de instellingen van wetenschap meestal het conservatisme wisten te overwinnen, en onophoudelijk de roep tot vernieuwing aanhieven. Zij zijn soms eenzijdig, sectarisch, of erger nog, en hebben in krampachtige vereniging rationalistische, idealistische, evolutionistische fascistische of communistische opvattingen met uitsluiting van andere denkwijzen voorgedragen, althans wanneer zij niet aan alles twijfelen. Heden wordt van hun kant gevaarlijk geijverd voor een de gelijkheid met miskenning der verscheidenheid, naar voren schuivende maatschappelijke leer. Echter ook vanuit de academische wereld is protest opgegaan, werd er tegen geestelijk absolutisme positie gekozen, heeft men de beheersbaarheid van het leven door het „uitsmeren" van universitaire ontwikkeling, de mogelijkheid om met behulp van wetenschapsplannen de loop der dingen te bepalen, krachtig bestreden. Geen houvast biedt vooruitgangsgeloof, dat bij gelijkheid voor allen en democratische spreiding van verantwoordelijkheid zweert - zoals ook in sommige regeringskringen naar voren treedt - en dat weinig weet heeft van het soms beangstigend verschijnsel der ongelijkheid om al evenmin de betrekkelijkheid te doorzien der democratie, welke louter formeel genomen geen band aan de gerechtigheid bezit. Het stemt tot voldoening dat de Vrije Universiteit bereid blijkt in deze problematiek te treden en dat niet uit argeloosheid, maar beseffend de ernst van het geding. Zijn er dan geen zwakke steeën in eigen academische „veste"? Ongetwijfeld. In 1959 heb ik - De geprangde universiteit - van een aantal bezwaren de juistheid toegestemd een algemeen oordeel uitsprekend. Wat ik heden toegespitst over de Vrije Universiteit opmerk, kan in hoofdzaak tot alle Nederlandse en vele buitenlandse instellingen voor wetenschappelijk onderwijs en onderzoek worden uitgebreid. Wij vormen niet zulk een sterke eenheid. Er zijn nu eenmaal bij een aparte samenstelling - de wijkers, de studenten, en de blijvers, degenen die, de hoogleraren voorop, in vaste dienst aan de universiteit zich verbonden uiteenlopende interessen. De studenten mogen niet allen even gemotiveerd 50

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen