Jaarboek 1975-1976 - pagina 69

Prof. dr. H. Thierry Met het verscheiden van Thierry is wederom een van de werkers van het eerste uur uit ons midden weggenomen. Samen met Van Muiswinkel is hij als hoogleraar jaren lang verantwoordelijk geweest voor het onderwijs in de bedrijfseconomie aan onze faculteit. Het is goed daar even bij stil te staan. Voor velen onzer is de herinnering aan Thierry nog levend, ook al verliet hij de faculteit wegens emeritaat reeds enkele jaren terug. Ter gelegenheid van zijn afscheid — dat nog plaats moest vinden in het Woestduincentrum! — gaf Thierry nog eens een overzicht van zijn opvattingen inzake het onderwerp dat hem zo lief was en waaraan hij zich steeds tot aan de dag van zijn emeritering met enthousiasme wijdde: de organisatie van bedrijven, zodanig dat daarin de mens tot waarde kon komen. En daarbij was zeer opvallend, hoe Thierry met onverflauwde belangstelling de wetenschappelijke ontwikkeling van zijn vak, volgde, tot in de laatste jaren van zijn hoogleraarschap. De roep ging dat Thierry een grote en gedetailleerde kennis van zijn vak bij de studenten verlangde. Ik kan de juistheid van deze roep niet beoordelen. Bij de examens die destijds nog het einde van de candidaats- — en van de doctoraalstudie — duidelijk markeerden, scheen hij inderdaad als een geducht ondervrager te boek te staan. Dat nam niet weg, dat bij de vaststelling van de uitslag door Thierry een grote mate van schappelijkheid aan de dag werd gelegd. Overigens wist hij zijn mening met grote hardnekkigheid te verdedigen. Dat alles wees toch wel in de richting van liefde voor het vak, en daarbij diende hij bepaald niet zichzelf maar de belangen van de faculteit, en van de studenten, met bijzondere aandacht voor het detail. In de persoonlijke omgang legde Thierry een grote belangstelling aan de dag voor de mensen uit zijn omgeving. Persoonlijke gesprekken met hem geven dan de indruk van iemand van innerlijke beschaving, grote eruditie en kennis ook buiten het vakgebied. Als promotor had hij voor mij, afgezien van de wetenschappelijke begeleiding, de grote verdienste mij mijn eigen tempo te laten bepalen; tenminste zo ondervond ik dat. Met groot geduld las hij de concepten door die ik hem voorlegde. Het moet hem af en toe geducht verveeld hebben, als ik daar weer verscheen met in mijn ogen uiterst belangrijke betogen, die hij toch maar weer geduldig doorworstelde. 67

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen