Jaarboek 1976-1977 - pagina 91

Prof. dr. H. Dooyeweerd Het verscheiden van de oud-hoogleraar dr. Herman Dooyeweerd van 1926 tot 1965 professor in de encyclopedie der rechtswetenschap en het oudvaderlands recht heeft brede kringen genoopt zich nogmaals van zijn arbeid en betekenis rekenschap te geven. De Vrije Universiteit verliest in hem een wel zeer markante figuur in haar nu bijna honderdjarig bestaan, die nationaal en internationaal haar positie als bijzondere, christelijke instelling voor wetenschap deed uitkomen. Aan de juridische faculteit is ontvallen een der meest begaafde leden, die in eigen stijl haar met volledige inzet diende. Wat mij persoonlijk betreft, met hem ging de laatste van mijn leermeesters in de rechtsgeleerde faculteit heen: ik ben gedurende vier academische lustra zijn ambtgenoot en tijdens zijn tweede rector magnificusschap zijn abactis in de senaat geweest. Reeds een gevoel voor verhoudingen, meer nog piëteit en bovenal bewonderende dank doen mij schrijven. Dooyeweerd van uit de leerling-leermeester betrekking te karakteriseren, is niet zo moeilijk. Van de toenmalige leden der faculteit ging hij het meest in zijn werk op: enkel de reclassering, enigszins ook de Vereniging voor calvinistische wijsbegeerte legden beslag op zijn tijd, terwijl het gezin, de voor hem onmisbare achtergrond, maar dan toch de achtergrond vormde van stelselmatig hard studeren, met als vrijwel enige afleiding de muziek. Voor wie iets scherper toezag was duidelijk dat hij zonder zijn vrouw nooit had kunnen leven zoals hij deed of zou zijn uitgegroeid tot wie hij werd. Haar te verliezen is voor hem dan ook in een latere periode een zware slag geweest. Tegenover studenten was hij vriendelijk maar in zijn eisen betrekkelijk zwaar. Zijn belangstelling in hun lotgeval was eerlijk maar kwam doorgaans niet uit boven vluchtige welwillendheid. Aan een Gronings student werd gevraagd of hij iedere dag thuis ging koffiedrinken. De noodzaak zich van een wijd studieveld op de hoogte te houden, de drang om met eigen werk te komen, brachten hem er toe enige onbeholpen wereldvreemdheid wat nadruk te schenken. Hij was meer werkelijkheidsbewust tacticus dan de meesten onderkenden. Anderzijds had hij daartoe goede grond: zelf hoffelijk maar beslist anderen bestrijdend, heeft men zijn ideeën een enkele maal wel op niet fraaie wijze aangevallen. 91

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen