Jaarboek 1976-1977 - pagina 92

Het is hier niet de plaats deze denkbeelden te toetsen. Vastgesteld zij hoe hij een oorspronkelijk wijsgerig systeem dat hij principieel-reformatorisch trachtte te funderen, ontwikkelde. Ik ben er van overtuigd dat al was de band met zijn zwager de filosoof Vollenhoven nauw, de opzet geheel en de uitwerking voor een aanmerkelijk deel op zijn naam moet worden gesteld. Hij werd niet steeds begrepen mede door eigen schuld, want hij nam soms niet de moeite zo bevattelijk te schrijven als hij, om uitleg gevraagd, vermocht te spreken, maar hij verwierf zich niettemin een plaats van betekenis. Op gevorderde leeftijd toen hem de waardering uit breder kring dan die van onmiddellijke geestverwanten ten deel viel, won hij — die ook wrang kon wezen — aan mildheid. Gemakkelijker dan voorheen was hij geneigd zonder ooit eigen fundamentele opinies te wijzigen de betrekkelijkheid van gelijk en ongelijk in bepaalde vragen, de voorlopigheid ook van sommige antwoorden toe te geven, bij alle verschil met name aan de eenheid van het Europese denken — het Avondland was voor hem een levend ding — hechtend. In kleine zaken vrij ik-middelpuntig, was hij als het nodig was in belangrijke partij kiezend, een zich wegcijferend man van moed. Hij durfde met oude, volgens hem vermolmde, opvattingen te breken, was niet bereid zich bij vermeend schriftuurlijke, in feite nog al eens uitgesproken spitsvondig scholastieke inzichten, met hoeveel gezag ook voorgedragen, neer te leggen. Scherpzinnig doorbrak hij anderer waan, als zouden zij onbevooroordeeld, strikt zakelijk wetenschappelijk hun beschouwingen terzake van recht en staat, hun opvattingen omtrent kennen en zijn, hun denkbeelden over mens en wereld voordragen. Doorgaans bereid te spreken met hen die een andere overtuiging huldigden af en toe juridisch genoopt krimp te geven, vond hij in de echte wijsgerige dialoog zelden iemand die hem in ernstige moeilijkheden bracht. Aan Dooyeweerd bij het klimmen der jaren, zoals bijna ieder die veroudert, gedwongen op zich zelf zich terug te trekken, is meer dan één voorrecht ten deel gevallen. Hij werd met begrip ontvangen en genoot daarvan. Zijn vermogens ofschoon hij zich als hartpatiënt ontzien moest, om zich van nieuwere problemen rekenschap te geven vertoonden geen ernstige achteruitgang. De na de tweede wereldoorlog opgegeven reclasseringsarbeid, het graag beklede voorzitterschap van het Juliana ziekenhuis, de zich zelf wat ruimer toegemeten vrije tijd die hem met zijn kinderen deed meevoelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen